Ήταν πριν δυο ώρες, λέει.
Η Κατερίνα Σταματίου-Παπ κοινοποίησε τη φωτογραφία της.
Να θυμηθώ ν' αλλάξω και αυτές. Θα ξεράθηκαν... Ποιος να ξέρει; Ποιος τις είδε;
Magda Kavvadia Καλησπερα Κατερινα ...καλα?
Κατερίνα Σταματίου-Παπ Καλάμια
μας, Μάγδα μου, αλλά, λέμε και "δόξα τω Θεώ", μπροστά στα χειρότερα. Η
ζωή κλείνει κύκλους, άλλους ανοίγει. Ελπίδα κι ανασφάλεια μαζί, πάνε
πακέτο. Κάπως έτσι. Καλησπέρα μας, ελπίζω εσείς, ΚΑΛΥΤΕΡΑ! emoticon heart
Magda Kavvadia Ελπιζω και γω στα καλυτερα.
Κατερίνα Σταματίου-Παπ Έτσι!
Δε θα μας λυγίσουν! Υψηλά το ηθικό μας. Ξέρουμε από κατηφόρες, αλλά κι
από ανηφόρες, κι από γαϊδούρια, αν χρειαστούν, στην εποχή μας!
***
Είναι τώρα, μετά από δυο ώρες που είμαι πολύ προβληματισμένη για το "τι;" θέλω και "τι" πρέπει να κάνω στην μέρα που ξημέρωσε.
Πρώτη μου φορά που λέω: "Ευλόγησε την μέρα μου και τον δρόμο μου..." απ' τη νύχτα!
Μακάρι να τα προλάβαινα, όλα!
Μακάρι, να τα μπορούσα όλα, αύριο!
Μακάρι να τα άντεχα όλα, στον συγκεκριμένο χρόνο!
Θεούλης, ξέρει!
Αν και, λέει αυτό!
... δίλλημα!
Είδωμεν! Μόνο Θεούλης, ξέρει!
Αν προγραμματήσω, Εκείνος θα γελάσει...
Αν και θα τον ήθελα Γελαστό, τον Θεό μου!
Χαρούμενον, χωρίς αίμα, χωρίς καρφιά και Σταυρό, αλλά...
Τώρα, λέει,
ενώ μεσολάβησε το
ΟΝΕΙΡΟ ήτανε!
Και με πάει στα μεταφυσικά μου...
Από δω, ξεκίνησε όμως η ροή, (στο γιουτιουμπ), γιατί το μυαλό μου τραγούδησε σε ανύποπτο χρόνο, το "δε μπορώ" και η συγκίνηση για την φωνή της κόρης, σ' ένα ερασιτεχνικό σιντάκι (από ένα πιάνο μπαρ, πριν χρόνια) που αντέχει στ' αυτοκίνητό μας και τ' ακούει ο μπαμπάς, κι οι συνεπιβάτες...
και
και, το έψαξα σε διάσημη φωνή, να μην τρέχω στ' αυτοκίνητο, μέσα στη νύχτα.
Αλλού κι αλλού πήγα και φεύγει η μέρα μου.
Είχα πολλά να πω, μάλλον ήθελα, να πω, απόψε, βγήκα εκτός.
Όποτε πάω στο Φέις, αυτό παθαίνω.
...Δε μπορώ! Έχει να κάνει με την αυλή μου, πραγματικά.
Αν πετούσα, σαν αερικό, θα ήμουνα ήδη εκεί! Δεν είμαι, όμως!
Δε θέλω να είμαι.
Δε θέλω να την δω.
Δεν αντέχω την εγκατάλειψή της, ούτε να της ξαναπώ:
"Κάνε υπομονή, θα ξανάρθω!"
Θα είναι ψέματα.
Ότι κι αν της πω, ίσως να είναι πάλι, ψέματα!
Κι εγώ, δε θέλω να λέω ψέματα!
Κι εγώ, δε μπορώ μουγκή!
Έχω μάθει να μιλάω με την αυλή μου, θα με καταλάβει πως κλαίω, ακόμα κι από μακριά.
Να προσέχει, θα της φωνάξω, μέσα στη νύχτα και να φύγω απ' την σκέψη της.
4 σχόλια:
Δε θα κοινοποιούσα απόψε αυτές τις αναρτήσεις, αν δεν έπαιρνα σαν "σημάδι" αυτό το τραγούδι!
Σα να μ' απαντούσε η αυλή μου!
https://www.youtube.com/watch?v=0IfIAGK3zgY
Να μ' αγαπάς χίλιες φορές, κι εγώ εσένα!
Μέτρησα, ψέματα και λάθη...
Μεγάλα κι αδιόρθωτα και δένει με το τραγούδι που σκεφτόμουνα το μεσημέρι.
Να το βρω, να το φέρω κι αυτό.
Είναι εκείνο που λέει:
Με πούλησες για χρήμα στο καταχείμωνο, για μένα γράψε Αντίο, για σένα, Αλίμονο!
Κάπως έτσι.
Μέσα στο λάθος!
Μας θάμπωσαν τα δάνεια και κάναμε παλάτια...
Έτσι χάνονται όμως και οι αυλές!
Πού να ξέραμε...
Πάνω απ' το πτώμα μου, όμως!
Μέχρι στιγμής, είμαι Κυρία στις υποχρεώσεις μου, κι η ψυχή μου ξέρει το πως!
δεν έχει άλλα τραγουδάκια, τέλος!
Με παρασέρνει το ρεύμα και δεν θα τ' αφήσω άλλο!
Και μην πω εγώ "τέλος", τα μπορώ, όσο κι αν πονάνε.
Τα "Τέλη" εννοούσα. ναι, τα πληθυντικά.
Ναι, από μακριά κι αόρατη, σα να μην υπάρχω.
Όταν αδιαφορείς, μετά, τρέχεις.
Καλό ταξίδι, να μού την φιλήσετε!
Δεν το είπα. Το έγραψα, μόνο.
Έτσι θα φιληθεί, σίγουρα!
Πάμε στο δικό μας τρέξιμο, τώρα!
1,2,3
Όλα έγιναν όπως έπρεπε να γίνουν.
Ικανοποιημένη.
Ο άντρας μου πήγε στο χωριό, στίβιασε τα ξύλα και γύρισε, παρέα μα τον ξάδελφό του.
Εγώ βρήκα την μάννα στον Άγιο Νεκτάριο, με το σταράκι της.
Κλείσαμε 24 χρόνια. Σα να ήταν χθες.
Μετά, πήγα σε φίλους και μετά θέατρο, πάλι σε φίλους.
Στον Άγιο Νεκτάριο, περίεργα ήσυχα.
Είδωμεν. Να ΄ναι για Καλό αυτή η "σιγή".
Ξημέρωσε η 11.
Μιά δύσκολη μέρα, πέρασε.
Δημοσίευση σχολίου