Βήμα- βήμα, (μ' αυτά τα λειωμένα παπούτσια που λες και περπατάνε μόνα τους, ένα με τα πόδια μου έγιναν, τα λατρεύω, πετάνε!) έφτασα.
Κλικ, σταθερά, άντεχε ακόμα η μηχανή, είχε μπαταρία ψυχής και χώρο ελεύθερο, κάρτας.
... Μέρα ήταν, κι έβλεπα αστεράκια, κρεμασμένα σε σχοινί.
Σταμάτησα.
Μάλλον, πρώτα η μηχανή.
Φώναξα ότι "έκλεψα" φωτογραφίες, μα κανείς δεν μ' άκουσε.
...Κι ύστερα, ενώ έδινα παρηγοριά στον κήπο μου (δικές μας, γνωστές κουβέντες), είδα την γειτόνισσα.
"....Τ' αστέρια σου...." (κ.λ.π.) της είπα.
"Έλα! Θέλεις να την απλώσω καλά, να την φωτογραφίσεις; Δε βαριέσαι;"
"... Αν βαριέμαι; Όνειρό μου ήταν!"
Έτρεξα.
"Είναι του Άγγελου, του μικρού..."
Υγ.Φτάνει η απόδειξη ... περί Τέχνης, γενική και ειδική.
...Κοντά ήταν οι νεροκολοκύθες...
Πολλά είπαμε, τί να πρωτογράψεις;
Γράφεται η ζωή, νομίζεις;
Προλαβαίνεις;
Όσο και να αγχώνομαι για να αδειάσω έγκαιρα ύλη εδώ, χρονικά, δεν βγαίνει.
Όπως έρθουν.
Είθε, Άγγελοι και αστέρια να σκεπάζουν τις νύχτες μας και τις μέρες μας, καθώς και τα όνειρά μας!
Καλές Γιορτές, σε όλους!
Υγ. Η μελαγχολία των Χριστουγέννων, καλά κρατεί.
Όλα πονάνε αυτές τις Άγιες Μέρες και δεν υπάρχουν χαπάκια.
Λείπουν αγαπημένοι, ζωντανοί και μη.
Θλίψη και πόνος γύρω μας, έξω μας, μέσα μας και να μη μπορείς να δώσεις χαρά, με ένα "κάτι", παραπάνω.
Να γίνεις χίλια κομμάτια, χίλια χαλιά να σε πατήσουν.
Τρύπιοι, παντού, οι πιο πολλοί άνθρωποι.
Μέσα κι εγώ, για μπάλωμα...
Έχει φεγγάρι απόψε;
Ποιος είδε;
Όχι, δε θα έρθω μαζί σου απόψε!
Καληνύχτα!
Άλλωστε, σε λίγο ξημερώνει, πάλι.
Πάντα θα ξημερώνει, με εμάς και χωρίς εμάς.
Ευτυχώς, πάντα θα υπάρχουν κάποιοι γεροί, έως ότου, μπαλωθούμε κι εμείς οι άλλοι, γιατί οι τρύπες μας, είναι σχετικές...
Ξημερώνει, ναι, πάντα θα ξημερώνει και σε 23 ώρες, ΠΑΝΤΑ θα Γεννάται, "ΧΡΙΣΤΟΣ ΓΕΝΝΑΤΑΙ, ΔΟΞΑΣΑΤΕ!"
Ξαναφυτρώνει μαζί ΤΟΥ, η ελπίδα μας, όπως κάθε χρόνο, όπως μια ζωή!
Υπομονή!
"Χαρούμενα Χριστούγεννα", θα το καταφέρουμε!
Στο χέρι μας είναι!
"Χέρια", είπα;
Ώ! Τί άφησα! Επιβάλλεται!
***
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου