"Ο φλέτρος είναι ψυχή, όπως και οι πεταλούδες", λέγανε οι παλιοί.

...Κι ο μήνας είχε 23 Νοέμβρη, όταν τον πρόσεξα. Είχε γατζωθεί στον υπολογιστή μου.
"'Αστον να κοιμηθεί," σκέφτηκα, "αρκεί να μην τον δει η γάτα μου, η Ελπίδα".
'Ετσι, πρόσεχα κι εκείνη, να μην τον πάρει είδηση.
"Ο φλέτρος είναι ψυχή, όπως και οι πεταλούδες", λέγανε οι παλιοί.

Ήρθε το βράδυ, κάθισα στον υπολογιστή.
...Τότε, τον είδα ανήσυχο...
Ψάχτηκα...
Προσπαθούσα να καταλάβω τι "λέει", τι θέλει.
....Μέχρι που του μίλησα.
"Εκεί που θα προσπαθήσεις να σταθείς, εκεί που θα επιμείνεις, θα καταλάβω... Βόηθα με!"

...Κι ύστερα.... εκεί στα σκαλιά, (φώτο) έκανε μια υπερπροσπάθεια, έφτασε, σχεδόν, στο κέντρο της σελίδας, γλίστρησε, έπιασε πληκτρολόγιο και αμέσως μετά, έπιασε γωνίτσα, πάλι, ανέβηκε λίγο, κοντά στην θέση που ήταν και ξανασώπασε...

...Εγώ... συγκλονισμένη.
Αφού τον ελευθέρωσα να πετάξει έξω στην νύχτα, πήρα φόρα δυναμική, ήρθαν κύματα και αστραπές, έφτασα στις 25 και στο Ποτάμι, 
ήρθαν κι άλλα μεταφυσικά και εσωτερικές χαρές... και αναπαύσεις...

Αυτά.
Να μείνουν αυτά τα ενθύμια;
Φυσικά!
Να δημοσιευτούν αυτά τα ενθύμια;
Βεβαίως! 
Δεν έχω λόγο να ντρέπομαι για όσα μού συμβαίνουν, πόσο μάλλον και να τα λέω!