Βαρέθηκα και το έψαξα!
Έτσι έρχονται τα τραγούδια, όταν έρχονται οι αναμνήσεις.
Κι όταν αυτά τα δυο δένουν, είναι για μάς, τον λαό, αθάνατες επιτυχίες και δικές μας!
Δε μπα, να μας απαγορεύουν, εμείς θα τα τραγουδάμε, ΛΕΥΤΕΡΑ!
Μ' αρέσει το τρυπάκι... που μπήκα.
Η μέρα με πειράζει, αλλά προκειμένου να νιώσω Τιραμόλας, ας μείνω μόνη μου απόψε, να χαλαρώσω!
Να μη μάθω τίποτα!
Ούτε καλό, ούτε κακό!
Δεν είναι ότι δε με νοιάζει.
Δε θέλω να ξέρω.
Εκεί φτάσαμε.
Εκεί φτάσαμε;
Ισσοροπία χρόνου ψάχνω, για πάρτη μου. Δικαίωμα.
Οι άλλοι, πάντα θα είναι πολλοί, ποτέ δε θα τους προλάβω, ποτέ δε θα είναι ευχαριστημένοι από μένα νε, που μ' είχε η μάννα, έκτη, οπότε...
Οπότε, βάση.
Βάση στην μεσαία λευκή γραμμή του δρόμου, γιατί από δω κι από κει ομίχλη, γκρεμός, βουνό γαρ, ας έχουμε μετωπική, καλύτερα!
Με 20 πάμε, μικρή η ζημιά.
Μόνο λαχτάρα.
...Μέχρι να γράψω, πήγε στο επόμενο. (Καλά! Καμία σχέση. Συμπλήρωσα πολλά. Γι' αυτό δε γυρίζω πίσω, απόψε την πάτησα. Άμα δεν φύγουν στην ώρα τους, τέλος! Βράχος! Ούτε καν, αυτοκίνητο, λαμαρίνα... Γκαπ! Κι όλα αυτά, επειδή ανεβαίνουν οι σαίτες και αργούν! )
"Ήσουν ωραία, όταν γελούσες, μοσχοβολούσες, σαν πασχαλιά..."
Θα φέρω πρώτο το δεύτερο, ντεν, πειράζει! και τον κλείνω τον Γιάννη, γιατί, πάει φιρί - φιρί, να βρω αγάπη άλλη!
Όσο θυμάμαι ότι κάποτε τα χόρευα αυτά τα κομμάτια και καλά, αγκκκουρρρου, νειάτα, φευγάτα... με ρεγγάτα....
Όσο θυμάμαι ότι δεν έχω ανεβάσει ακόμα τις ανθισμένες Πασχαλιές, τις Χριστουγεννιάτικες, ναι, της γειτόνισσας, κι άλλο αγκκρρρρ.
Έτσι έρχονται τα τραγούδια, όταν έρχονται οι αναμνήσεις.
Κι όταν αυτά τα δυο δένουν, είναι για μάς, τον λαό, αθάνατες επιτυχίες και δικές μας!
Δε μπα, να μας απαγορεύουν, εμείς θα τα τραγουδάμε, ΛΕΥΤΕΡΑ!
Μ' αρέσει το τρυπάκι... που μπήκα.
Η μέρα με πειράζει, αλλά προκειμένου να νιώσω Τιραμόλας, ας μείνω μόνη μου απόψε, να χαλαρώσω!
Να μη μάθω τίποτα!
Ούτε καλό, ούτε κακό!
Δεν είναι ότι δε με νοιάζει.
Δε θέλω να ξέρω.
Εκεί φτάσαμε.
Εκεί φτάσαμε;
Ισσοροπία χρόνου ψάχνω, για πάρτη μου. Δικαίωμα.
Οι άλλοι, πάντα θα είναι πολλοί, ποτέ δε θα τους προλάβω, ποτέ δε θα είναι ευχαριστημένοι από μένα νε, που μ' είχε η μάννα, έκτη, οπότε...
Οπότε, βάση.
Βάση στην μεσαία λευκή γραμμή του δρόμου, γιατί από δω κι από κει ομίχλη, γκρεμός, βουνό γαρ, ας έχουμε μετωπική, καλύτερα!
Με 20 πάμε, μικρή η ζημιά.
Μόνο λαχτάρα.
...Μέχρι να γράψω, πήγε στο επόμενο. (Καλά! Καμία σχέση. Συμπλήρωσα πολλά. Γι' αυτό δε γυρίζω πίσω, απόψε την πάτησα. Άμα δεν φύγουν στην ώρα τους, τέλος! Βράχος! Ούτε καν, αυτοκίνητο, λαμαρίνα... Γκαπ! Κι όλα αυτά, επειδή ανεβαίνουν οι σαίτες και αργούν! )
"Ήσουν ωραία, όταν γελούσες, μοσχοβολούσες, σαν πασχαλιά..."
Θα φέρω πρώτο το δεύτερο, ντεν, πειράζει! και τον κλείνω τον Γιάννη, γιατί, πάει φιρί - φιρί, να βρω αγάπη άλλη!
Όσο θυμάμαι ότι κάποτε τα χόρευα αυτά τα κομμάτια και καλά, αγκκκουρρρου, νειάτα, φευγάτα... με ρεγγάτα....
Όσο θυμάμαι ότι δεν έχω ανεβάσει ακόμα τις ανθισμένες Πασχαλιές, τις Χριστουγεννιάτικες, ναι, της γειτόνισσας, κι άλλο αγκκρρρρ.
2 σχόλια:
Τώρα που σε ανακάλυψα είναι αργά για κλάματα Αρζεντίνα.
Ρε συ καλά τα λες ποιός θα σε νοιώσει την σήμερον ημέραν και κάνει ένα κρύο, παλιόκαιρος γαρ, να ψες με πήρε τηλέφωνο ,βροντούσε βροντούσε που ο κουφός αγρόν ζητούσε μέσα στις καλαμιές, φίδι κολοβό που λένε. Αμα σου τύχει γράφτονε θάρθουν και θα φύγουν τα χελιδόνια και η σουσουράδα κάτω στην ακρογιαλιά δεν παίζει, δεν πηδά δεν καμαρώνει πάει λολάθηκε το αφεντικό τα βρόντηξε όλα ,όλα στο σφυρί διότι το αμμώνιον λαθεύει.....Καλή σου νύχτα. και πούσαι χάρηκα.
όχι είμαι πέρα για πέρα νέτος σχέτος Κωνσταντίνος.
Δημοσίευση σχολίου