Της σαίτας

Εγώ είχα φύγει, ανέβηκαν οι σαίτες μου, μόνες τους. Δεν ήθελαν παρέα, είχαν φτερά!(Νόμιζα, αλλά έμεινα. Με παρέσυρε μουσικό ρεύμα αναμνήσεων, κι είμαι ακόμα εδώ. Άντε, τώρα, να μπεις στο πνεύμα της ανάπτυξης... κυρά Κατερίνα... Μπορείς; Για δοκίμασε... Σε προκαλώ. Εγώ, ναι.)

....Μούγκα.

.... Τελίτσες, κι εκεί στο διάλλειμα, μεταξύ Α και Β παραστάσεως, του "Θαύματος της αγάπης", (ΕΔΩ) αφού περπλανήθηκα και φωτογράφησα εντός του Σχολείου, βγήκα στο προαύλιο.
Ήθελα να μπερδευτώ με τα παιδάκια, τους δασκάλους, τους γλάρους, αλλά... με τί προσόντα;
Τσιγαράκι;
Ρωτάς;
Έψαξα την πόρτα, να βγω έξω, τελείως. Τα παιδιά, το Σχολείο, ακόμα και το προαύλιο, Εκκλησιά!
... Κλειδωμένη η πόρτα.
Τώρα;
Ήθελα να βγω.
Όχι, τόσο, για το τσιγάρο. Μπορώ, άμα θέλω. Δε θέλω. Κι ήθελα.
Με είδε μια ευγενέστατη δασκάλα, της είπα.
"Για να καπνίσω..."
Εύκολο ήταν να της πεις: "Μπορεί και να κλάψω, για πολλούς λόγους;"
Όχι, βέβαια!
Με ξεκλείδωσε εκτός Σχολείου, τελείως, δεν πρόλαβα να δω, Άγιο Νεκτάριο, απέναντι, πέφτει κάτι πάνω μου, το είδα κάτω μου, στη ρίζα του δέντρου.
Ήταν μια σαίτα.
Την φωτογράφησα, την πήρα, την έχω.
Δεν έχει περισσότερα.
Τόσο δοκίμασε η Κατερίνα!
Τον εαυτό της, για απόψε, φτάνει!