...Μού είμαι θυμωμένη. Αδικαιολόγητη! Δε με συγχωρώ, με τίποτα!
...Με αφορμή τον φλέτρο... έψαξα να βρω μια σειρά φωτογραφιών... που πετσόκοψα.
Πουθενά! Ούτε στις αναρτήσεις μου με τίτλο "Πήλιο", ούτε "με τίτλο "Διακοπές 2015"!
Αυτά παθαίνεις, άμα μπλέξεις στο Φέις. Ξεχνάς τα δικά σου, χάνεις τα δικά σου, βλέποντας τις ζωές των άλλων...
Δε λέω. Χρειάζεται κι αυτό, όμως...
Αδικαιολόγητη, λέμε!
Σβησμένες πια απ' τον δίσκο μου, να "χωράνε" οι άλλοι, πετσοκομμένες, αν είναι στο Φέις, και τις ανέβασα τότε, και πόσα λάικ, άραγε, να πήρα;
Τόσα φάσκελα να μού δώσω, απόψε!
Εδώ, ευτυχώς, έχω ένα στίγμα, αλλά και πάλι, αυτοτιμωρούμενη να με δω, δεν μπορώ να δω!
Αυτοκλειδώθηκα...
Η χειρότερη τιμωρία.
Υπομονή, έχω. Μεγάλη. Ξεπερνάει την γαϊδουρινή. Πρώτα εγώ και μετά τα γαϊδούρια.
...Την αντιγράψαμε την φωτογραφία.... την μόνη που μπορώ να δω απόψε, απ' την σειρά. (Αν υπάρχει, κι εκεί!)
Γιατί, όχι;
Συμβαίνει και στις καλύτερες "χορεύτριες"...
Από "λήψεις" ... λοιπόν, η σειρά φωτογραφιών ήταν αυτή.
Πηγαίνοντας για Πήλιο, διακοπές 2015.
Κομμένες πάραπολλές φωτογραφίες. Κι ήταν όμορφες, φυσικότατες...
Υπήρχαν όμως... και πολλές μεταφυσικές.
Όταν τις είδα, Σεπτέμβρης ήταν, νομίζω, έπαθα.
Είχα κρατήσει μόνο μία, αφού τις είχα δείξει στους άντρες μου, πριν τις κόψω.
Κι εκείνοι σοκαρίστηκαν, αλλά δεν το έδειξαν, κυρίως, σε μία.
Αφού μόνο σε μία "είδαν", αυτή και κράτησα και δεν την έκοψα.
Την έχασα...
Ήταν για να χαθεί...
Στο πίσω κάθισμα, καθόταν ο πεθερός μου.
Μοιάζει με τον άντρα μου, πολύ, την είχα ψάξει λεπτομερώς... φορούσε άλλα.... δεν ήταν καθρέφτισμα στο τζάμι, κ.λ.π.
Στοπ οι εξηγήσεις.
Ήθελα να το γράψω απόψε, έτσι, να υπάρχει.
Όχι που λένε ότι οι άνθρωποι πεθαίνουν και δεν υπάρχει ΤΙΠΟΤΑ, μετά!
Δεν υπάρχει γι' αυτούς που δεν τους αγαπήσανε...
Από τότε... ήταν "ελεύθερος" κι εγώ, δεν το ήξερα.
Το έμαθα στις 24 Νοέμβρη.
Κι άλλο "σημάδι" του, στο όνειρο ξημερώματα της Παναγίας, (15/8) πάλι δεν ήξερα να το "μεταφράσω".
...Αιωνία του η μνήμη! Αυτός ό άνθρωπος, Αγίασε!
Και ναι, μ' αγάπησε πολύ, τόσο που νεκραναστήθηκε και έζησε τρεις μήνες, για να μού δώσει και να πάρει αγάπη.
Αυτά.
***
Είμαι τόσο σκόρπια... δεν με πιστεύω!
Κι άλλα ψάχνω, δεν τα βρίσκω, δεν τα έχω ανεβάσει.
Να μείνει η παραμονή της Παναγίας, εδώ, όπωσδήποτε!
Έλεος, με μένα!
...Με αφορμή τον φλέτρο... έψαξα να βρω μια σειρά φωτογραφιών... που πετσόκοψα.
Πουθενά! Ούτε στις αναρτήσεις μου με τίτλο "Πήλιο", ούτε "με τίτλο "Διακοπές 2015"!
Αυτά παθαίνεις, άμα μπλέξεις στο Φέις. Ξεχνάς τα δικά σου, χάνεις τα δικά σου, βλέποντας τις ζωές των άλλων...
Δε λέω. Χρειάζεται κι αυτό, όμως...
Αδικαιολόγητη, λέμε!
Σβησμένες πια απ' τον δίσκο μου, να "χωράνε" οι άλλοι, πετσοκομμένες, αν είναι στο Φέις, και τις ανέβασα τότε, και πόσα λάικ, άραγε, να πήρα;
Τόσα φάσκελα να μού δώσω, απόψε!
Εδώ, ευτυχώς, έχω ένα στίγμα, αλλά και πάλι, αυτοτιμωρούμενη να με δω, δεν μπορώ να δω!
Αυτοκλειδώθηκα...
Η χειρότερη τιμωρία.
Υπομονή, έχω. Μεγάλη. Ξεπερνάει την γαϊδουρινή. Πρώτα εγώ και μετά τα γαϊδούρια.
...Την αντιγράψαμε την φωτογραφία.... την μόνη που μπορώ να δω απόψε, απ' την σειρά. (Αν υπάρχει, κι εκεί!)
Γιατί, όχι;
Συμβαίνει και στις καλύτερες "χορεύτριες"...
Από "λήψεις" ... λοιπόν, η σειρά φωτογραφιών ήταν αυτή.
Πηγαίνοντας για Πήλιο, διακοπές 2015.
Κομμένες πάραπολλές φωτογραφίες. Κι ήταν όμορφες, φυσικότατες...
Υπήρχαν όμως... και πολλές μεταφυσικές.
Όταν τις είδα, Σεπτέμβρης ήταν, νομίζω, έπαθα.
Είχα κρατήσει μόνο μία, αφού τις είχα δείξει στους άντρες μου, πριν τις κόψω.
Κι εκείνοι σοκαρίστηκαν, αλλά δεν το έδειξαν, κυρίως, σε μία.
Αφού μόνο σε μία "είδαν", αυτή και κράτησα και δεν την έκοψα.
Την έχασα...
Ήταν για να χαθεί...
Στο πίσω κάθισμα, καθόταν ο πεθερός μου.
Μοιάζει με τον άντρα μου, πολύ, την είχα ψάξει λεπτομερώς... φορούσε άλλα.... δεν ήταν καθρέφτισμα στο τζάμι, κ.λ.π.
Στοπ οι εξηγήσεις.
Ήθελα να το γράψω απόψε, έτσι, να υπάρχει.
Όχι που λένε ότι οι άνθρωποι πεθαίνουν και δεν υπάρχει ΤΙΠΟΤΑ, μετά!
Δεν υπάρχει γι' αυτούς που δεν τους αγαπήσανε...
Από τότε... ήταν "ελεύθερος" κι εγώ, δεν το ήξερα.
Το έμαθα στις 24 Νοέμβρη.
Κι άλλο "σημάδι" του, στο όνειρο ξημερώματα της Παναγίας, (15/8) πάλι δεν ήξερα να το "μεταφράσω".
...Αιωνία του η μνήμη! Αυτός ό άνθρωπος, Αγίασε!
Και ναι, μ' αγάπησε πολύ, τόσο που νεκραναστήθηκε και έζησε τρεις μήνες, για να μού δώσει και να πάρει αγάπη.
Αυτά.
***
Είμαι τόσο σκόρπια... δεν με πιστεύω!
Κι άλλα ψάχνω, δεν τα βρίσκω, δεν τα έχω ανεβάσει.
Να μείνει η παραμονή της Παναγίας, εδώ, όπωσδήποτε!
Έλεος, με μένα!
2 σχόλια:
...Πατέρα, κάπου εδώ να στριμώξω την μέρα μου. Έξι χρόνια... Το ότι είστε μαζί, μεγάλη ανακούφιση.
"Περίεργη" μέρα, Ανώτερη, παρόλο που δεν μου "μιλήσατε" εσείς...
Εσείς, τώρα πια, ξέρετε.
Αφείστε με κι εμένα ελεύθερη, να "ψαχτώ" καλύτερα, για να είμαι πιο έτοιμη, όταν έρθω εκεί.
Ώς τότε, θα προσεύχομαι για σας, θα σας "διαβάζω", όπως σήμερα, μαζί με τον Φίλο μου, τον Αργύρη.
Δεν ξέρω, αν, τον προσέχετε ή σας προσέχει...
Στίγμα ημέρας, μόνο, έτσι, για να μη φαίνεται και δημόσια ... ότι η νύφη, η κόρη, η αδελφή, η φίλη, σας ξέχασε.
Η κ. πάντα θα τιμάει τους νεκρούς της, μπορεί, δεν μπορεί, την αγάπησαν ή όχι...
Αναπαυθείτε εν ειρήνη και μη στεναχωριέστε για μας, για τα γήινα.
Θα πάρουμε κι εμείς τα μαθήματά μας, όπως μας αναλογεί το πέρασμα από δω, κάτω...
Πιο κάτω, δε γίνεται.
Το "μη" έσερνε άλλη πρόταση που δεν γράφτηκε.
Για να μηΝ γράψει περισσότερα αλλού και τραβήξει την προσοχή, όσων ποτέ, δεν πρόκειται να καταλάβουν.
Μέγα λάθος το βιβλίο σου, παππού! Γι' αυτό και τόσο σκληρή η τιμωρία μου.
Με παρέσυραν τα φώτα της Τέχνης.
Μετανιωμένη, πριν ακόμα εκδοθεί.
Τώρα είναι αργά.
.
-
Δημοσίευση σχολίου