Κρατούμενη για τον φίλο που λείπει
Νοερά, είχε αρχίσει να γράφεται, όταν τεμπέλιασα...
Μετά, τα πολλά τηλέφωνα, με πήγαν αλλού.
Γι' αυτό φίλε, κρατάω την θέση σου, για σωστή στιγμή.
Άλλωστε, τα νοερά μου, ήδη, εσύ, τα διάβασες και τα ξέρεις.
Εκείνο που δεν ήξερες, είναι που τα νοσταλγώ και ναι, λείπεις.
Νοερά, είχε αρχίσει να γράφεται, όταν τεμπέλιασα...
Μετά, τα πολλά τηλέφωνα, με πήγαν αλλού.
Γι' αυτό φίλε, κρατάω την θέση σου, για σωστή στιγμή.
Άλλωστε, τα νοερά μου, ήδη, εσύ, τα διάβασες και τα ξέρεις.
Εκείνο που δεν ήξερες, είναι που τα νοσταλγώ και ναι, λείπεις.
2 σχόλια:
Παντού ήσουνα φίλε, μ' ένα "Κατηγορώ" για τότε, που δεν με πήγαινες και πολύ, γιατί δεν άκουγα Θεοδωράκη, νόμιζες!
Όταν πήρα χαμπάρι την κρυφή διακίνηση, άκουγα, φίλε, άκουγα!
...Μα, στους σταθμούς παίζανε έρωτες, φίλε, έρωτες!
Θέμα " δασκάλου" και παρέας, φίλε!
Ποιος να μ' ανοίξει τα μάτια, εγκαίρως;
Ακούγαμε με το Λενάκι το "Μη κλαις, το μαράζι, κ.λ.π. θά 'ρθει άσπρη μέρα και για μας", αγκαλιά, πάνω στην ράχη, εκείνη με μαύρα, δυο τ' αδέλφια...
Έφυγαν νωρίς.
Κλαίγαμε τότε.
Τώρα, όχι.
Στεγνώσαμε.
Αφυδατωμένοι, γενικώς.
Να περνάτε καλά, ΕΚΕΙ!
Να μας προσέχετε!
Καληνύχτα.
Φίλε... απόψε είναι βράδυ Δευτέρας. Χθες ήταν Κυριακή.
Δημοσίευση σχολίου