ΓΙΑ ΠΟΛΕΜΟΛΑΓΝΟΥΣ
Το παρακάτω απόσπασμα από τη "Βγερού" απάντηση στους ολοένα αυξανόμενους "πολομελάγνους" (δυστυχώς και πνευματικοί ανθρώποι ανάμεσά τους), οι οποίοι, μέσα στην απελπισία που τους προκαλεί η οικονομική και πολιτική πραγματικότητα και κυρίως το βάρος της ευθύνης, προφητεύουν και εύχονται τον ερχομό ενός πολέμου ως αναγκαία λυτρωτική εξέλιξη. Κρίμα...
«Εκείνη την καταραμένη μέρα, Σάββατο του Αγίου Αντρέα ήτανε, ο Γιαννάκης μου ήθελε να πάει στον ταρσανά δίπλα στη Λόντζα. Έτοιμο ήταν το μπρίκι του Ζαννή, το τέταρτο κατά σειρά, και το παιδί είχε μεράκι να το δει. Δώδεκα χρονών ήταν τότε κι όλο τον παρακαλούσε να τον παίρνει μαζί του. Πώς ανέβηκε απάνω στην κουβέρτα, πώς γλίστρησε, πώς έπεσε, κανείς δεν είδε. Σαν μου τον φέρανε, πάνω σε μία ξύλινη πόρτα, είχε την ανασαιμιά του ακόμα. Δυο μερόνυχτα πάλεψε, αλλά δεν ήταν της μοίρας του. Στην αγκαλιά μου ξεψύχησε.
Απ’ όλες τις δυστυχίες του ανθρώπου αυτή είναι η μεγαλύτερη. Απ’ τα μάτια μου χάθηκε το φως, η ψυχή μου άδειασε, κουράγιο δεν μ’ απέμεινε. Τον θάψαμε κάτω απ’ ένα πευκαρούδι, σιμά στο μαγκανόγυρο του πηγαδιού. Κάθε πρωί κατέβαινα απ’ την κάμαρή μου, καθόμουν δίπλα στο μνήμα και του μιλούσα. Έρχονταν τ’ άλλα μου τα μικρά και με τράβαγαν απ’ τη φούστα να τα παίξω, να τ’ αγαπήσω. Εγώ μήτε σκέψη δεν είχα να τα δώσω.
«Μέγας είν’ ο πόνος σου, Βγερού, κι απ’ όλους μόνο εγώ σε νιώθω, που σε είδα να τον εγεννάς και να τον εμεγαλώνεις. Ετσιδά που κάμεις όμως, δίνεις χαρά σ’ αυτούς που θέλουν το κακό σου.»
«Ποιος ημπορεί να θέλει το κακό μου;» της λέγω έκπληκτη.
«Α, μωρή Βγερού», μου λέει, «είναι κακός ο ντουνιάς.»
«Πε’ μου», επέμενα.
«Λένε πως πληρώνεις για τα κρίματά σου, πως προσεύχεσαι στον Αλλάχ, γι’ αυτό δεν πατείς στην εκκλησία, πως αν τον είχες βαφτισμένο, δεν θα χανότανε έτσινά το παιδί, πως ήταν σπόρος που δεν έπιασε, μαγαρισμένος και πως θα ’ρθουν να σ’ έβρουν κι άλλες συμφορές… Για ’δεύτο σου λέω. Σήκω. Σήκω απέ το μνήμα. Μπορεί ευτό που εχάθηκε πολύ να είναι, αλλά ευτό που μένει είναι ακόμα πιο πολύ!»
Στην φωτογραφία της Αντιγόνη Κουράκου η Ελευθερία Τέτουλα σε πρόβα.
Το παρακάτω απόσπασμα από τη "Βγερού" απάντηση στους ολοένα αυξανόμενους "πολομελάγνους" (δυστυχώς και πνευματικοί ανθρώποι ανάμεσά τους), οι οποίοι, μέσα στην απελπισία που τους προκαλεί η οικονομική και πολιτική πραγματικότητα και κυρίως το βάρος της ευθύνης, προφητεύουν και εύχονται τον ερχομό ενός πολέμου ως αναγκαία λυτρωτική εξέλιξη. Κρίμα...
«Εκείνη την καταραμένη μέρα, Σάββατο του Αγίου Αντρέα ήτανε, ο Γιαννάκης μου ήθελε να πάει στον ταρσανά δίπλα στη Λόντζα. Έτοιμο ήταν το μπρίκι του Ζαννή, το τέταρτο κατά σειρά, και το παιδί είχε μεράκι να το δει. Δώδεκα χρονών ήταν τότε κι όλο τον παρακαλούσε να τον παίρνει μαζί του. Πώς ανέβηκε απάνω στην κουβέρτα, πώς γλίστρησε, πώς έπεσε, κανείς δεν είδε. Σαν μου τον φέρανε, πάνω σε μία ξύλινη πόρτα, είχε την ανασαιμιά του ακόμα. Δυο μερόνυχτα πάλεψε, αλλά δεν ήταν της μοίρας του. Στην αγκαλιά μου ξεψύχησε.
Απ’ όλες τις δυστυχίες του ανθρώπου αυτή είναι η μεγαλύτερη. Απ’ τα μάτια μου χάθηκε το φως, η ψυχή μου άδειασε, κουράγιο δεν μ’ απέμεινε. Τον θάψαμε κάτω απ’ ένα πευκαρούδι, σιμά στο μαγκανόγυρο του πηγαδιού. Κάθε πρωί κατέβαινα απ’ την κάμαρή μου, καθόμουν δίπλα στο μνήμα και του μιλούσα. Έρχονταν τ’ άλλα μου τα μικρά και με τράβαγαν απ’ τη φούστα να τα παίξω, να τ’ αγαπήσω. Εγώ μήτε σκέψη δεν είχα να τα δώσω.
«Μέγας είν’ ο πόνος σου, Βγερού, κι απ’ όλους μόνο εγώ σε νιώθω, που σε είδα να τον εγεννάς και να τον εμεγαλώνεις. Ετσιδά που κάμεις όμως, δίνεις χαρά σ’ αυτούς που θέλουν το κακό σου.»
«Ποιος ημπορεί να θέλει το κακό μου;» της λέγω έκπληκτη.
«Α, μωρή Βγερού», μου λέει, «είναι κακός ο ντουνιάς.»
«Πε’ μου», επέμενα.
«Λένε πως πληρώνεις για τα κρίματά σου, πως προσεύχεσαι στον Αλλάχ, γι’ αυτό δεν πατείς στην εκκλησία, πως αν τον είχες βαφτισμένο, δεν θα χανότανε έτσινά το παιδί, πως ήταν σπόρος που δεν έπιασε, μαγαρισμένος και πως θα ’ρθουν να σ’ έβρουν κι άλλες συμφορές… Για ’δεύτο σου λέω. Σήκω. Σήκω απέ το μνήμα. Μπορεί ευτό που εχάθηκε πολύ να είναι, αλλά ευτό που μένει είναι ακόμα πιο πολύ!»
Στην φωτογραφία της Αντιγόνη Κουράκου η Ελευθερία Τέτουλα σε πρόβα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου