Στάση στον Λιαντίνη

Από χθες που είδα (εκ παραπομπής σερφαρίσματος) ένα βιντεάκι του Λιαντίνη, έκανα ΣΤΑΣΗ (και συνεχίζω) να στέκομαι εκεί, να τον "ακούω" και να μαθαίνω.
Θυμήθηκα εκείνη την εποχή, με τα ΜΜΕ που τον "έψαχναν", μα δεν θυμάμαι πολλά, συνάμα, (τότε, κι ακόμα) είχα κι εγώ τον (σταθερά δύσκολο) κόσμο μου.
Μ' έχει συγκλονίσει το πάθος του για την Τέχνη και την Ιστορία, για την ζωή και τον θάνατο (κυρίως!), ο μεταδοτικός τρόπος της διδασκαλίας του,  οι γνώσεις του, η μνήμη του, η απλότητά του, οι αλήθειες του, τι να πω και τί να γράψω;
Θεωρώ τύχη το ίντερνετ, διδάσκει, δεν το συζητώ!
Τυχερή κι εμένα που σαν λαθρεπιβάτισσα μαθήτρια, διδάσκομαι δωρεάν.
Συνάμα, είμαι σε μια ηλικία, που δεν επιρεάζομαι, πέρα απ' την ανάγκη γνώσεων.
Αυτό, νομίζω, είναι καλό.
Δεν ξέρω λεπτομέρειες για τις Θρησκείες, όλες καταλήγουν, ναι, σ' έναν ΘΕΟ, είναι η ανάγκη του ανθρώπου, δεν μ' ενδειαφέρει που με "ξεγέλασαν" τα δόγματα (κ.λ.π.), σ' αυτό, έχω την ανάγκη, νιώθω την ανάγκη, να έχω τον Θεό μου, χωρίς να ενοχλώ, κανέναν και να είμαι εις βάρος του, έχω τα βιώματά μου, ώς Ανώτερες αποδείξεις, καθένας έχει (ή δεν έχει) τις δικές του, ναι, δεν είναι επιστήμη, ναι, δεν εξηγείται με την λογική, όπως και το ότι, είμαι Ελληνίδα του 3%, το νιώθω, πως είμαι και δεν είμαι από άλλη φυλή.
Προς το παρόν, διδάσκομαι και είμαι ακόμα, πολύ στην αρχή!
Στα νήπεια.
Όσο εξελίσσομαι και "μαθαίνω", ίσως να κρατάω και σημειώσεις, εδώ!
Πέμπτη 3 Δεκεμβρίου, 11 π.μ.

Υγ. Δευτέρας 7 Δεκεμβρίου 2015
Αποφάσισα να μην τα κρατάω στα Πρόχειρα, ίσως το ζητάει και η ψυχή του!
Παραμονή του Αγίου Νικολάου, στον Άγιο Νικόλαο Βόλου, βρέθηκα (πάλι) με ένα παραπάνω κεράκι στο χέρι. Ίσως ήταν δικό του... Εκείνος μού ήρθε αμέσως, στο μυαλό, του το άναψα.
ΑΘΑΝΑΤΟΣ, έτσι κι αλλιώς!