Θεέ μου, πού να κλάψω;
Πού να σ' ευχαριστήσω;
Το "Ευχαριστώ" μπορεί να γίνει και προσωπικό, ακόμα και μια τέτοια μέρα...
Μια μέρα ΦΡΙΚΗΣ που έμελλε να πάρει την χαρά σου, έτσι...
Για να σού θυμίζει, πως δεν υπάρχει πραγματική χαρά, ούτε γενική, ούτε προσωπική...
Στίγμα, μόνο στίγμα.
Έχασα την λαλιά μου, προφορική και γραπτή.
Θα συνέλθω, αρκεί να σταματήσουν και τα στημένα ΣΟΚ που στόχο έχουν να τρομάξουν, να φοβίσουν, να σκύψουν κι άλλο τα κεφάλια μας...
"ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ, Θεέ... το τολμώ!" ας είναι κι εδώ.
Πού να σ' ευχαριστήσω;
Το "Ευχαριστώ" μπορεί να γίνει και προσωπικό, ακόμα και μια τέτοια μέρα...
Μια μέρα ΦΡΙΚΗΣ που έμελλε να πάρει την χαρά σου, έτσι...
Για να σού θυμίζει, πως δεν υπάρχει πραγματική χαρά, ούτε γενική, ούτε προσωπική...
Στίγμα, μόνο στίγμα.
Έχασα την λαλιά μου, προφορική και γραπτή.
Θα συνέλθω, αρκεί να σταματήσουν και τα στημένα ΣΟΚ που στόχο έχουν να τρομάξουν, να φοβίσουν, να σκύψουν κι άλλο τα κεφάλια μας...
"ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ, Θεέ... το τολμώ!" ας είναι κι εδώ.
6 σχόλια:
Παράλυτη, προσγειωμένη. Ούτε χαρούμενη... συγκρατημένη.
Ναι, αυτά συμβαίνουν στον κόσμο, είπε κάποιος.
Μα, μέρος του κόσμου δεν είμαστε κι εμείς;
Ο κυρ Αντώνης έφερε μια σακούλα άγρια χόρτα.
"Αν βρεις κανένα ξυλάκι, βγάλ' το. Να τα πλύνεις καλά!"
Θα περιμένουν πολύ, κυρ Αντώνη...
Τώρα; σήμερα; αδύνατον.
Τα κράτησα. Με κοιτάζουν...
Σκέφτομαι πόσες ώρες έκανε να τα μαζέψει...
Πόσα σκιψίματα, πόσες μαχαιριές στο χώμα.
Προσπαθώ να μαντέψω τι σκέφτονταν όταν τα μάζευε, ένα ένα, για να γεμίσει την σακούλα...
Πόσο να απείχαν οι σκέψεις μας; Πόσο;
Ηλικία; 70 βάλε
Πόσα του δίδαξε η ζωή;
Κι ακόμα, μαθαίνει.
Ζει και μαθαίνει κι αντέχει.
Εδώ;
Παράλυτη, μέχρι ένα κομμάτι μου να ριζώσει καλά στην μάνα γη.
Τώρα πάτησε το ένα πόδι.
θα μετρήσω μέρες πάλι, ώσπου να πατήσει και τ' άλλο.
Ως τότε, μισή.
Κι ύστερα πάλι, θα ισορροπήσει η γη;
Θεός, μόνο ξέρει, τι γράφει και γιατί.
Να φύγει ή να σβηστεί;
Να φύγει και να μείνει, γιατί οι λέξεις που βγαίνουν με δυσκολία, το απαιτούν.
Μα τι φταίω, εγώ, πιδάκι μ';
...Σαν τον δολοφόνο γυρίζω στον τόπο του εγκλήματος...
"Εδώ μαμά, πέθαναν άνθρωποι! Κι εγώ! Καλά είμαι, μην ανησυχείς!"
Δεν ανησυχώ παιδί μου, τρέμω.
Τ' άλλο; Έτσι του βγήκε του μπαμπά, έτυχε να το πει, μη μαλώνεις εμένα...
Μάνα... Μία, πάντα.
Ξέρεις γιατί γύρισα;
Πήγα να πετάξω ένα σκουπίδι, μα είχε μπλε σκαλίσματα, τ' άνοιξα και μετά θυμήθηκα...
Πριν το πετάξω, ας το κρατήσω, αλλιώς.
Ένα φύλλο χαρτιού κουζίνας ήταν. Άντεξε! Καθόταν ο αδελφός σου στον υπολογιστή, πίεζαν, γι' αυτό μάλλον, βγήκαν.
Δεν στα είπα έτσι ποτέ, ας τα ξέρεις και μη με μαλώσεις, αν τα δεις.
Δεν ήθελα το παιδί μου να ξενητευτεί.
Το μεγάλωσα κλέβοντας μπουκιές απ' την δική μας ζωή.
Το σπούδασα πολύ, για να έχει δικαιώματα στην ζωή, για να ξέρει να τα απαιτεί.
Αποφάσισε να φύγει.
Δική της είναι η ζωή, δεν είχα λόγο.
Μέρες μέτραγα. Δυο χρόνια και 4 μέρες.
Νύχτες έκλαιγα και ξαναμέτραγα.
Μια νύχτα λιγότερη και δυο χρόνια.
Γύρισε.
Σήμερα, γύρισε.
Πέρασε κι απ' τ' αδικοματωμένα χώματα της Γαλλίας του 2015.
Γύρισε.
Τώρα θα δει, πόσο πολύ άλλαξε η χώρα της.
Ίσως είναι νωρίς και προλάβει να πατήσει γερά,να ριζώσει στην πατρίδα.
Ίσως, δεν ξαναφύγει...
Διεκδικεί την ζωή.
Ναι, στον τρόπο διαφωνούσαμε.
Στο εδώ, όχι αλλού.
3:15 μεσημέρι
Τί είναι οι φίλοι;
Φάροι ζωής. Τί άλλο;
Οι γονείς δεν μπορούν να πετούν πάντα, κοντά στα πουλιά - παιδιά τους.
Ευχαριστώ, φίλες, του παιδιού μου!
Γίνατε παιδιά μου, κι εσείς!
"Θεέ! Ευχαριστώ!"
***
Τώρα μπορώ να το πετάξω το "σκουπιδάκι" και να πάω να κοιμηθώ, για χθες, για προχθές...
Ο αγώνας που "έτρεξα" είχε πολλά συν, εμπόδια, παραπάνω απ' τους άλλους, γι' αυτό και εξουθενωμένη, νωρίς - νωρίς.
Εδώ δεν υπάρχουν πρωταθλητές, στο τι "λάλησες".
Τι δεν "λάλησες" χρόνια τώρα, το ξέρει ο Προπονητής σου που σού έδινε δύναμη.
Καληνύχτα, κόρη, που μού έκανες το καλύτερο δώρο στην ζωή μου!
Κι ας μη σ' είδα, μη σ' αγκάλιασα, ακόμα.
"Καλώς ήρθες, κόρη!"
"Καλώς σε βρήκα, μαμά!"
Άτιμο, μα τόσο αγαπημένο τηλέφωνο!
Πόσα δάκρυα έχεις κρύψει, μόνο εσύ ξέρεις, απ' όλες τις πλευρές!
Καλώς ήρθες, κόρη!
Να προσέχεις, κι εδώ!
Δυστυχώς, δεν μπορώ να σου υποσχεθώ την ασφάλειά σου, πουθενά.
Μόνο, τον Σταυρό σου και συχνά!
Μ' ακούς;
Καληνύχτα, μεγάλο παιδάκι μου!
Να φύγει, κι εγώ μαζί.
Δε χωράει να μάθω, τίποτ' άλλο, ούτε παλιό, ούτε καινούργιο.
Τόσο άντεξα.
... Έχω ένα κορίτσι, ρε πιδάκι μ' που δε θέλει να ασχολείται η μάνα του μ' αυτό!
Τί έχω πάθει, η έρ'μη!
Έχω διαφημίσει όλον τον κόσμο, δεν μπορώ να κάνω κιχ για το παιδί μου!
Κι αξίζει...! Έχει πολλά προσόντα, πανάθεμά το!
"Δε θέλω να μιλάς εσύ για μένα! Αν αξίζω κάπου, άσε να το λένε άλλοι, κι όχι εσύ!"
Μούγκα μια ζωή!
Αλλά, αφού συνέβει, να μην πατίσω λάικ, ρε παιδάκι μου;
Άμα μάθεις κι αυτό, ώ, δεν είμαι εδώ! λείπω! Πήγα στο χωριό!
Μάνα είμαι, ρε, πιδάκι μ'!
Ξέρω! Ο κόσμος καίγεται... θα μού πεις!
Το ξέρω... και καλά, μάλιστα!
Δε φταίω όμως, αν η τύχη σε διάλεξε να μιλήσεις τώρα!
Ε, μα!
Κι όταν το δεις, τελικά, εφόσον υπάρχει στο ίντερνετ, μη με μαλώσεις για την φωτογραφία, την παλιά. Τους είπα να βάλουν την παλιά, αφού δεν τολμούσα να πάρω πρωτοβουλία... Αλλιώς, θα τους έδινα απ' το Γερμανικό θεατρικό, απ' την Παναγία των Παρισίων, να είσαι σίγουρη!
Της τηλεφώνησα πολύ νωρίτερα, να της πω, ότι απ' την εφημερίδα το διάβασα, ότι το σκέφτηκες να γυρίσεις πίσω. Το φαντάστηκα και σ' ευχαριστώ που δεν γύρισες!
Η γκρίνια μου όμως:
"Έλα, ρε, μαμά! Είμαι με τα παιδιά, μη μεγαλώνουμε το θέμα, τώρα!"
Ναι, κορίτσι μου!Δεν είπα ποτέ το αντίθετο, υπάρχουν και τα προγραμμένα μου.
Φιλιά και Καληνύχτα, νωρίς - νωρίς.
Καλώς να χαρείς τους φίλους και τις φίλες σου, που μετρούσαν και λεπτά, ώς να γυρίσεις και δεν έμειναν, σαν κι εμένα, στις μέρες και στις νύχτες...
Ας υπάρχει εδώ το λινκ της Θεσσαλίας. Εξηγεί περισσότερα.
http://gianayparxw2015.blogspot.gr/2015/11/thessalia-newspaper.html
Δημοσίευση σχολίου