Λίγος ο ύπνος, πολύ νωρίς, κρύωνα, τ' αποφάσισα, ξαναξάπλωσα.
Οι κουβέρτες είναι ανέξοδο έξοδο.
Εκεί που σκεφτόμουνα ακριβώς αυτό:
Το "σκέψου αισιόδοξα" με το "κάνε τον Σταυρό σου", πόση μεγάλη διαφορά και απόσταση έχει, χτύπησε και η καμπάνα πάλι, χτύπησε και το τηλέφωνο.
Ήμουνα σίγουρη, κάτι άσχημο.
Ο άντρας μου, όμως, ήταν καλά.
"Να μ' αγαπάς!" είπε γελαστός, επειδή χθες μού έσπασε τα νεύρα, μού ζήτησε και συγγνώμη στο τέλος, γιατί είχα δίκιο, όπως και να το κάνουμε. Οι άντρες όταν μεγαλώνουν, γίνονται χειρότεροι απ' τα παιδιά, κι έτσι οι γυναίκες τους καταλήγουν μαμάδες... κι ύστερα, βρίσκουν γκόμενες!
Κοίτα που πάει να με παρασύρει η ανάπτυξη!
Αν έγραφα όσα σκεφτόμουνα, αλίμονο!
"Πέσ' το. Τι έγινε πάλι;"
"Πέθανε η μαμά του Τάδε και μού είπε, αν θέλεις, να πας!"
Σηκώθηκα αμέσως, να ετοιμαστώ. Να χαιρετήσω την μαμά του, που δεν την ξέρω, πιστεύω όμως πως έζησε την ζωή της και τώρα λυτρώθηκε και κυρίως, θα πάω να συμπαρασταθώ στον Τάδε, όχι γιατί είμαστε κολλητοί φίλοι, όχι γιατί ταιριάζουν οι ζωές μας ή οι προσωπικότητές μας, αλλά γιατί:
όταν τον χρειάστηκα σε μια χαρά, μού στάθηκε, Κύριος!
Χθες, μού τηλεφώνησε για "Χρόνια Πολλά", λυγισμένος απ' τα προβλήματα της ζωής, απ' τα λάθη του, κ.λ.π.
Εν ολίγοις, με χρειάζεται.
Θα είμαι εκεί, φίλε!
Στο είπα από χθες, χωρίς να ξέρω τι σού συμβαίνει τώρα (η δουλειά μας, μάς φέρνει σε σταθερή επαφή με πολλούς ανθρώπους, πελάτες, θες δε θες, γίνεσαι συγγενής) "Κάνε τον Σταυρό σου, πολλά πέρασες, κάνε λιγάκι υπομονή ακόμα, κι όλα θα διορθωθούν!"
Τον ένιωσα που αναπτερώθηκε απ' τα λόγια μου, κι ας άκουγα τους λυγμούς του, κι ας έβλεπα νοητά την τόσο τσαλακωμένη εικόνα του.
Αυτή την ελπίδα είχε ανάγκη, αυτή την ελπίδα έχει ανάγκη, αυτό εννοούσε το "αν θέλεις", του.
Αυτή η ελπίδα θα γίνει μπαστούνι του σήμερα, για να τον στηρίξει.
Κόσμος μπορεί να είναι πολύς, μα το ξέρω πως είναι μόνος!
Στείλε με, Παναγιά μου, για ΚΑΛΟ και βόηθα να ενωθεί πάλι η οικογένειά... ή τουλάχιστον, να γίνουν "φίλοι", να καταλαβαίνουν ο ένας τον άλλον!
Αξίωσέ με, να γίνει γέφυρα (νταν -νταν- νταν Φυτόκου!) η παρουσία μου, εκεί, σήμερα, μια τόσο σημαντική ημέρα για κείνον και αξέχαστη...για την υπόλοιπη ζωή του!
Γατζώνονται οι άντρες στην μάνα, εξαρτάται πως θα το χειριστεί το θέμα η κάθε μάνα, αν θέλει πράγματι ευτυχισμένον τον γιο της, εξαρτάται και πόσο θα καταλάβει η νύφη, ακόμα κι όταν γίνει μάνα, τι θα πει μάνα... δύσκολα καταλαβαίνει και ειδικά οι μαμάδες του σήμερα που δεν ανέχονται, μύγα στο σπαθί τους!
Θέλουν "δουλειά" και μεγάλη υπομονή αυτές οι δύσκολες, τελικά, σχέσεις.
Και τα παιδιά, ναι, τα παιδιά, που αυτά σκεφτόμουνα κάτω απ' την κουβέρτα και ξεκίνησα τον πρόλογό μου.
"Κάνε τον Σταυρό σου", τους λέει από μωρά η μάνα.
"Σκέψου αισιόδοξα", τους έμαθε το σύστημα και η πολλή μόρφωση...
Άλλαξε "εντολή", τώρα, η κάθε μάνα.
"Αφού δεν κάνουν τα άλλα παιδιά τον Σταυρό τους, φανερά και ίσως ντρέπεσαι, να προσεύχεσαι συνεχώς, κρυφά από μέσα σου και να παίρνεις δύναμη..."
Ποιος να φταίει;
Ποιά μάνα, ποια διαπαιδαγώγηση απ' το σπίτι, ποια απ' το σχολείο, ποια μόδα, ποια "πουλημένη" εποχή;
ΕΔώ και μέρες, δήλωσα αισιόδοξη για το μέλλον, κι ας βρέχει, κι ας μπουμ μπουνίζει από παντού.
Όλοι θα φύγουμε, δεν ξέρουμε το πότε, αυτή είναι η πορεία του ανθρώπου, είθε να έρχεται φυσιολογικό το Ταξίδι, μα σ' ένα ταξίδι, ποτέ δεν τελειώνει, τίποτα!
Γιατί να τελειώνει σ' αυτό;
Ίσως, τότε, όλα αρχίζουν, από άλλη βάση, από άλλη αρχή.
Θα ζεστάθηκε το νερό. Να προλάβω να κάνω μπάνιο και να είμαι εκεί στην ώρα μου.
Βρεγμένη, βρέχει, δεν θα παρεξηγήσει κανείς, ίσως, τα βρεγμένα μαλλιά μου!
Κι εκεί στην κουβέρτα, τα σκεφτόμουνα κι αυτά:
"Όλο εμπόδια να πάω κομμωτήριο. Δεν με θέλει ξανθιά. Το δέχομαι. Θα μείνω σκούρα, σαν την εποχή μας..."
****
7 και 30 πρωί Σαββάτου
Πήγα.
"Καλό Ταξίδι", κυρία Σοφία!
Κρίμα που δεν σε είχα γνωρίσει, νωρίτερα.
Μού θύμησες γλυκιά και καλή γυναίκα, από κείνες τις παλιές...τις άξιες, τις Άγιες.
Υγ. Φυσικά και δεν υπήρξα το μπαστούνι ελπίδας, του "φίλου" μας.
Έννοιωσα άγνωστη μεταξύ αγνώστων, δεν είχε νόημα να σταθώ περισσότερο στην προσωπική του ζωή.
Έφυγαν όλοι μαζί, κι εγώ έμεινα εκεί, να φωτογραφίζω, να προσεύχομαι και να εύχομαι τα καλύτερα, από δω και πέρα, στην ζωή της οικογένειας και των γνωστών της.
28/11/15
Οι κουβέρτες είναι ανέξοδο έξοδο.
Εκεί που σκεφτόμουνα ακριβώς αυτό:
Το "σκέψου αισιόδοξα" με το "κάνε τον Σταυρό σου", πόση μεγάλη διαφορά και απόσταση έχει, χτύπησε και η καμπάνα πάλι, χτύπησε και το τηλέφωνο.
Ήμουνα σίγουρη, κάτι άσχημο.
Ο άντρας μου, όμως, ήταν καλά.
"Να μ' αγαπάς!" είπε γελαστός, επειδή χθες μού έσπασε τα νεύρα, μού ζήτησε και συγγνώμη στο τέλος, γιατί είχα δίκιο, όπως και να το κάνουμε. Οι άντρες όταν μεγαλώνουν, γίνονται χειρότεροι απ' τα παιδιά, κι έτσι οι γυναίκες τους καταλήγουν μαμάδες... κι ύστερα, βρίσκουν γκόμενες!
Κοίτα που πάει να με παρασύρει η ανάπτυξη!
Αν έγραφα όσα σκεφτόμουνα, αλίμονο!
"Πέσ' το. Τι έγινε πάλι;"
"Πέθανε η μαμά του Τάδε και μού είπε, αν θέλεις, να πας!"
Σηκώθηκα αμέσως, να ετοιμαστώ. Να χαιρετήσω την μαμά του, που δεν την ξέρω, πιστεύω όμως πως έζησε την ζωή της και τώρα λυτρώθηκε και κυρίως, θα πάω να συμπαρασταθώ στον Τάδε, όχι γιατί είμαστε κολλητοί φίλοι, όχι γιατί ταιριάζουν οι ζωές μας ή οι προσωπικότητές μας, αλλά γιατί:
όταν τον χρειάστηκα σε μια χαρά, μού στάθηκε, Κύριος!
Χθες, μού τηλεφώνησε για "Χρόνια Πολλά", λυγισμένος απ' τα προβλήματα της ζωής, απ' τα λάθη του, κ.λ.π.
Εν ολίγοις, με χρειάζεται.
Θα είμαι εκεί, φίλε!
Στο είπα από χθες, χωρίς να ξέρω τι σού συμβαίνει τώρα (η δουλειά μας, μάς φέρνει σε σταθερή επαφή με πολλούς ανθρώπους, πελάτες, θες δε θες, γίνεσαι συγγενής) "Κάνε τον Σταυρό σου, πολλά πέρασες, κάνε λιγάκι υπομονή ακόμα, κι όλα θα διορθωθούν!"
Τον ένιωσα που αναπτερώθηκε απ' τα λόγια μου, κι ας άκουγα τους λυγμούς του, κι ας έβλεπα νοητά την τόσο τσαλακωμένη εικόνα του.
Αυτή την ελπίδα είχε ανάγκη, αυτή την ελπίδα έχει ανάγκη, αυτό εννοούσε το "αν θέλεις", του.
Αυτή η ελπίδα θα γίνει μπαστούνι του σήμερα, για να τον στηρίξει.
Κόσμος μπορεί να είναι πολύς, μα το ξέρω πως είναι μόνος!
Στείλε με, Παναγιά μου, για ΚΑΛΟ και βόηθα να ενωθεί πάλι η οικογένειά... ή τουλάχιστον, να γίνουν "φίλοι", να καταλαβαίνουν ο ένας τον άλλον!
Αξίωσέ με, να γίνει γέφυρα (νταν -νταν- νταν Φυτόκου!) η παρουσία μου, εκεί, σήμερα, μια τόσο σημαντική ημέρα για κείνον και αξέχαστη...για την υπόλοιπη ζωή του!
Γατζώνονται οι άντρες στην μάνα, εξαρτάται πως θα το χειριστεί το θέμα η κάθε μάνα, αν θέλει πράγματι ευτυχισμένον τον γιο της, εξαρτάται και πόσο θα καταλάβει η νύφη, ακόμα κι όταν γίνει μάνα, τι θα πει μάνα... δύσκολα καταλαβαίνει και ειδικά οι μαμάδες του σήμερα που δεν ανέχονται, μύγα στο σπαθί τους!
Θέλουν "δουλειά" και μεγάλη υπομονή αυτές οι δύσκολες, τελικά, σχέσεις.
Και τα παιδιά, ναι, τα παιδιά, που αυτά σκεφτόμουνα κάτω απ' την κουβέρτα και ξεκίνησα τον πρόλογό μου.
"Κάνε τον Σταυρό σου", τους λέει από μωρά η μάνα.
"Σκέψου αισιόδοξα", τους έμαθε το σύστημα και η πολλή μόρφωση...
Άλλαξε "εντολή", τώρα, η κάθε μάνα.
"Αφού δεν κάνουν τα άλλα παιδιά τον Σταυρό τους, φανερά και ίσως ντρέπεσαι, να προσεύχεσαι συνεχώς, κρυφά από μέσα σου και να παίρνεις δύναμη..."
Ποιος να φταίει;
Ποιά μάνα, ποια διαπαιδαγώγηση απ' το σπίτι, ποια απ' το σχολείο, ποια μόδα, ποια "πουλημένη" εποχή;
ΕΔώ και μέρες, δήλωσα αισιόδοξη για το μέλλον, κι ας βρέχει, κι ας μπουμ μπουνίζει από παντού.
Όλοι θα φύγουμε, δεν ξέρουμε το πότε, αυτή είναι η πορεία του ανθρώπου, είθε να έρχεται φυσιολογικό το Ταξίδι, μα σ' ένα ταξίδι, ποτέ δεν τελειώνει, τίποτα!
Γιατί να τελειώνει σ' αυτό;
Ίσως, τότε, όλα αρχίζουν, από άλλη βάση, από άλλη αρχή.
Θα ζεστάθηκε το νερό. Να προλάβω να κάνω μπάνιο και να είμαι εκεί στην ώρα μου.
Βρεγμένη, βρέχει, δεν θα παρεξηγήσει κανείς, ίσως, τα βρεγμένα μαλλιά μου!
Κι εκεί στην κουβέρτα, τα σκεφτόμουνα κι αυτά:
"Όλο εμπόδια να πάω κομμωτήριο. Δεν με θέλει ξανθιά. Το δέχομαι. Θα μείνω σκούρα, σαν την εποχή μας..."
****
7 και 30 πρωί Σαββάτου
Πήγα.
"Καλό Ταξίδι", κυρία Σοφία!
Κρίμα που δεν σε είχα γνωρίσει, νωρίτερα.
Μού θύμησες γλυκιά και καλή γυναίκα, από κείνες τις παλιές...τις άξιες, τις Άγιες.
Υγ. Φυσικά και δεν υπήρξα το μπαστούνι ελπίδας, του "φίλου" μας.
Έννοιωσα άγνωστη μεταξύ αγνώστων, δεν είχε νόημα να σταθώ περισσότερο στην προσωπική του ζωή.
Έφυγαν όλοι μαζί, κι εγώ έμεινα εκεί, να φωτογραφίζω, να προσεύχομαι και να εύχομαι τα καλύτερα, από δω και πέρα, στην ζωή της οικογένειας και των γνωστών της.
28/11/15
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου