Να το γράψω, ξανά.
Δεν ξέρω πως τα έχω καταφέρει, έτσι.
Εκτιμάω πολύ κόσμο, θέλω να στηρίζω με χέρια και με πόδια, μέσα απ' την ψυχή μου!
Μόνο, που... πολλές φορές, δεν τα καταφέρνω και στο μέλλον, ίσως, δε θα προλαβαίνω καθόλου.
Μη μού θυμώνετε... μα την αλήθεια, δε θέλω να με συμπαθεί ή αντιπαθεί, κάποιος γι' αυτό!
Κάποτε νόμιζα πως ήταν η ιδέα μου, αλλά στην πράξη είδα πως είναι σκληρή αυτή η "τιμωρία" και πονάει και κυρίως, άδικη!
Εκεί απογοητεύτηκα από πολλούς ανθρώπους.
Άλλαξε όλη η συμπεριφορά τους.
Ήμουνα γι' αυτούς, μόνο κουμπάκια.
Δεν είναι, ό, τι καλύτερο, δεν σας το εύχομαι!
Να, που για τους Δραπαίκτες, δεν το είδα εγκαίρως!
Κι ευτυχώς, τα ξέρω και με ξέρουν τα παιδιά!
Αλίμονο, αν μού θύμωνε ο ευΆγγελος, ο Σπύρος, και άλλοι!
Η ουσία είναι να υπάρχει σταθερή εκτίμηση ανάμεσα στους ανθρώπους, κι ο ένας να ξέρει ή να καταλαβαίνει και τον άλλον. Την ζωή του, τα προβλήματά του, κ.λ.π.
Αλλιώς, δεν έχει νόημα.
Κοροϊδευόμαστε και χάνουμε πολύτιμο χρόνο, όλοι μας!
Ειδικά, εκεί, στο Φέις, αν δεν κάνεις like, πάει τελείωσες!
Μα, δεν έχουμε αυτόματο!
Αν έχουμε πολλούς φίλους, κι αν μάλιστα είναι αξιόλογοι και τα θέματά τους είναι μόνο για λάικ και κοινοποίηση, τί πρέπει να κάνεις;
Εννοείται, πως για να τον - την έχω φίλο, συμφωνώ, μ' αρέσει, Καλημερίζω, Καληνυχτίζω, αν σε δω, αν με δεις, κάποια στιγμή θα σε δω και θα με δεις!
Πολλές φορές, αντί για λάικ, καταφεύγω στο τηλέφωνο για να εξηγήσω.
Είναι δυνατόν, να δυσκολεύουμε την ζωή μας, κι άλλο;
Το θέμα της απεργίας των περιπτέρων, χθες τ' ανέβασα. Και με καίει. Και δεν είδα κανέναν να συμπάσχει στο τί με "καίει".
Ωστόσο, τα μούτρα, μούτρα.
Ας είναι.
Ένιωσα την ανάγκη και να τα γράψω.
Εδώ, που στρώνω, όπως δεν κοιμάμαι, όπως εσείς, που βλέπετε όνειρα, τώρα!
Εγώ είμαι αυτή, αυτή που ήμουνα, πάντα, δεν άλλαξα.
Απογοητεύτηκα από συμπεριφορές, ναι.
Δικό μου το μάθημα και το πάθημα, αλλά... άμα είσαι πολύ φιλότιμος, τελικά, τιμωρείσαι.
Άσε, που δεν σε πιστεύουν, κιόλας!
Νομίζουν πως αυτοπροβάλλεσαι!
Ήμουνα άνθρωπος χαμηλών φώτων, πάντα, να πάω να κρυφτώ στα βουνά, τώρα!
Έλεος!
Ποιος μού φυλακίζει τον αυθορμητισμό μου και δεν μπορώ να μιλάω ελεύθερα, για ότι μού αρέσει και θέλω;
Αγανάκτησα, ναι!
Ξέσπασα, έπρεπε, ναι.
Είναι πολλοί οι φίλοι που θα τους αφορούσε αυτό το μήνυμα, αν το νιώσουν δικό τους, ας αναρωτηθούν, γιατί κάποτε ήμουνα Καλή φίλη και τώρα όχι!
Οι άνθρωποι δεν αλλάζουν, απλά
τί λες γιού;
δικαίωμά μου να πηγαίνω πάσο;
Εν λευκώ!
να φύγει!
Αυτά!
4:17
Ήταν στο σαν σήμερα, ταιριάζει, με εκφράζει, πάντα:
Δεν ξέρω πως τα έχω καταφέρει, έτσι.
Εκτιμάω πολύ κόσμο, θέλω να στηρίζω με χέρια και με πόδια, μέσα απ' την ψυχή μου!
Μόνο, που... πολλές φορές, δεν τα καταφέρνω και στο μέλλον, ίσως, δε θα προλαβαίνω καθόλου.
Μη μού θυμώνετε... μα την αλήθεια, δε θέλω να με συμπαθεί ή αντιπαθεί, κάποιος γι' αυτό!
Κάποτε νόμιζα πως ήταν η ιδέα μου, αλλά στην πράξη είδα πως είναι σκληρή αυτή η "τιμωρία" και πονάει και κυρίως, άδικη!
Εκεί απογοητεύτηκα από πολλούς ανθρώπους.
Άλλαξε όλη η συμπεριφορά τους.
Ήμουνα γι' αυτούς, μόνο κουμπάκια.
Δεν είναι, ό, τι καλύτερο, δεν σας το εύχομαι!
Να, που για τους Δραπαίκτες, δεν το είδα εγκαίρως!
Κι ευτυχώς, τα ξέρω και με ξέρουν τα παιδιά!
Αλίμονο, αν μού θύμωνε ο ευΆγγελος, ο Σπύρος, και άλλοι!
Η ουσία είναι να υπάρχει σταθερή εκτίμηση ανάμεσα στους ανθρώπους, κι ο ένας να ξέρει ή να καταλαβαίνει και τον άλλον. Την ζωή του, τα προβλήματά του, κ.λ.π.
Αλλιώς, δεν έχει νόημα.
Κοροϊδευόμαστε και χάνουμε πολύτιμο χρόνο, όλοι μας!
Ειδικά, εκεί, στο Φέις, αν δεν κάνεις like, πάει τελείωσες!
Μα, δεν έχουμε αυτόματο!
Αν έχουμε πολλούς φίλους, κι αν μάλιστα είναι αξιόλογοι και τα θέματά τους είναι μόνο για λάικ και κοινοποίηση, τί πρέπει να κάνεις;
Εννοείται, πως για να τον - την έχω φίλο, συμφωνώ, μ' αρέσει, Καλημερίζω, Καληνυχτίζω, αν σε δω, αν με δεις, κάποια στιγμή θα σε δω και θα με δεις!
Πολλές φορές, αντί για λάικ, καταφεύγω στο τηλέφωνο για να εξηγήσω.
Είναι δυνατόν, να δυσκολεύουμε την ζωή μας, κι άλλο;
Το θέμα της απεργίας των περιπτέρων, χθες τ' ανέβασα. Και με καίει. Και δεν είδα κανέναν να συμπάσχει στο τί με "καίει".
Ωστόσο, τα μούτρα, μούτρα.
Ας είναι.
Ένιωσα την ανάγκη και να τα γράψω.
Εδώ, που στρώνω, όπως δεν κοιμάμαι, όπως εσείς, που βλέπετε όνειρα, τώρα!
Εγώ είμαι αυτή, αυτή που ήμουνα, πάντα, δεν άλλαξα.
Απογοητεύτηκα από συμπεριφορές, ναι.
Δικό μου το μάθημα και το πάθημα, αλλά... άμα είσαι πολύ φιλότιμος, τελικά, τιμωρείσαι.
Άσε, που δεν σε πιστεύουν, κιόλας!
Νομίζουν πως αυτοπροβάλλεσαι!
Ήμουνα άνθρωπος χαμηλών φώτων, πάντα, να πάω να κρυφτώ στα βουνά, τώρα!
Έλεος!
Ποιος μού φυλακίζει τον αυθορμητισμό μου και δεν μπορώ να μιλάω ελεύθερα, για ότι μού αρέσει και θέλω;
Αγανάκτησα, ναι!
Ξέσπασα, έπρεπε, ναι.
Είναι πολλοί οι φίλοι που θα τους αφορούσε αυτό το μήνυμα, αν το νιώσουν δικό τους, ας αναρωτηθούν, γιατί κάποτε ήμουνα Καλή φίλη και τώρα όχι!
Οι άνθρωποι δεν αλλάζουν, απλά
τί λες γιού;
δικαίωμά μου να πηγαίνω πάσο;
Εν λευκώ!
να φύγει!
Αυτά!
4:17
Ήταν στο σαν σήμερα, ταιριάζει, με εκφράζει, πάντα:
κοινοποίησε τη φωτογραφία του χρήστη TreloKouneli.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου