...Δεν ξέρω πόσο εσκεμμένα ο Θεός, το παρέλειψε, αυτό:
Δεν έδωσε την δυνατότητα στον άνθρωπο, να βλέπει αόρατος, την ζωή του άλλου.
Αν του έδινε αυτή την δυνατότητα, ίσως ο άνθρωπος να ήταν πιο σωστός, πιο δίκαιος, πιο υπομονετικός, πιο καλός, πιο Άνθρωπος, με τον άλλο άνθρωπο.
Δεν την έδωσε όμως, σεβαστόν, μάς δοκιμάζει παντού.
Σού λέει, να είσαι σωστός, χωρίς να ξέρεις!
Πανέξυπνος!
Πατέρας είναι κι είναι αυστηρός με τα παιδιά του.
Τους ανθρώπους, εμάς, δηλαδή.
Στενοχωρημένη γι' αυτό, θα μού περάσει.
Δεν έδωσε την δυνατότητα στον άνθρωπο, να βλέπει αόρατος, την ζωή του άλλου.
Αν του έδινε αυτή την δυνατότητα, ίσως ο άνθρωπος να ήταν πιο σωστός, πιο δίκαιος, πιο υπομονετικός, πιο καλός, πιο Άνθρωπος, με τον άλλο άνθρωπο.
Δεν την έδωσε όμως, σεβαστόν, μάς δοκιμάζει παντού.
Σού λέει, να είσαι σωστός, χωρίς να ξέρεις!
Πανέξυπνος!
Πατέρας είναι κι είναι αυστηρός με τα παιδιά του.
Τους ανθρώπους, εμάς, δηλαδή.
Στενοχωρημένη γι' αυτό, θα μού περάσει.
2 σχόλια:
Η στεναχώρια συνεχίζεται, για άλλο λόγο, όμως.
Θα το γράψω, ναι, για να θυμούνται κι άλλοι αυτή τη νύχτα.
Στο λεξιλόγιο της Ελληνικής Γλώσσας, υπάρχει η λέξη: "παρεξήγηση".
Αυτή η έννοια, συμβαίνει και στην ζωή μας.
Για κάποιον λόγο, μπερδεύτηκε μια κατάσταση που δημιούργησε πρόβλημα σε μια σχέση, (οικογένεια, συγγένεια ή φιλία.)
Οι αθώοι το ψάχνουν, εξηγούν.
Οι ένοχοι κρύβονται ή φαίνονται καλύτερα.
Όπως και να έχει, όταν ξεκαθαρίζεται μια κατάσταση, οι αγαπημένοι άνθρωποι, δίνουν τα χέρια και θεωρούν λήξασα μια κατάσταση που μια κακιά συγκυρία έφερε, γιατί έτσι γούσταρε το σύμπαν, να γίνει.
Το να μη θέλει να το κατανοήσει όμως ένας αθώος, μεν, αλλά πολύ εγωιστής, δείχνει τον κακό χαραχτήρα του.
Τέλος.
Αυτό, εγώ, το λέω θράσσος.
Όταν ο αθώος που μιλάει σε έναν άλλο αθώο, δεν σέβεται τίποτα, ε, τότε, καλώς έγινε η παρεξήγηση, για να ξεκαθαρίζουν οι σχέσεις των ανθρώπων.
Δεν έχει κανένα νόημα το να σέρνονται, από κει και πέρα, μόνο και μόνο, για τα τυπικά.
Όμορφα κι ωραία, γεροί να είμαστε, να συνεχίζει ο καθένας τον δρόμο του, μ' αυτούς που ταιριάζει και δεν θα στεναχωριέται.
Αλίμο, αν μας πληγώνουν ανεπανόρθωτα και οι αγαπημένοι!
Προτιμάω τους εχθρούς! Ξέρω ότι εκείνοι, τουλάχιστον, θέλουν σίγουρα το καλό μου!
Έλεος! Ένας παπάς και θα έλεγε: Σταμάτα, κατάλαβα, το δέχομαι, σε πιστεύω! Έλεος, δηλαδή!
.-
Για μένα το έγραψα, για να έρθω στα ίσια μου.
Για να πάψω να στεναχωριέμαι.
Δεν αξίζει.
Πολλά παραπάνω απ' ότι θα έκανε οποιωσδήποτε άλλος στην θέση μου, τα έκανα.
Άλλο ένα πάθημα, μάθημα, κυρά Κατερίνα!
Ταπείνωση λέει η πίστη μας, μα μέχρι μετάνοια.
Κι αυτη την κάνουν στους Αγίους και δυστυχώς, όλοι, αν και αθώοι, δεν είναι!
Τελικά, παίζει μεγάλο ρόλο ο χαραχτήρας του ανθρώπου!
Μετράει περισσότερο απ' το αν, είναι αθώος!
Ήρθα στα ίσια μου, άραγε;
Χλωμό. Θα μού πάρει χρόνο κι αυτό είναι το κακό.
Να μπορούσα να έκλεινα εύκολα εκείνα τα κουτάκια που με στεναχωρούν....
Οι άνθρωποι όμως, δεν είναι κουτάκια...
Να φύγει και να μείνει. Ναι.
Να γράφεις εν βρασμώ και να μη βοηθούν και τα γυαλιά, ακόμα!
Αλίμονο
το κακό μου (κι όχι καλό μου)
δεν είναι, Άγιοι.
Δημοσίευση σχολίου