Σήμερα
ήμασταν κατά ένας λιγότεροι στη στάση. Ξέρουμε πια τις θέσεις μας:
ποιος περιμένει στο δρόμο με αδημονία να περάσει το λεωφορείο, ποια
κάθεται στο παγκάκι με τα χέρια σταυρωτά, ποιος στη γωνία κρύβεται
διαβάζοντας ένα βιβλίο (... εγώ). Σήμερα κάποιος έλειπε. Η ευγενική
κυρία που κάθε μέρα μου έλεγε «καλημέρα» δεν ήρθε. Άκουσα από τους
άλλους πως το Σάββατο... έτσι ξαφνικά... τι να πεις... κρίμα... τι
συμβαίνει στον άνθρωπο. Στο λεωφορείο δεν έκατσε κανένας στη θέση που
συνήθως εκείνη, με το λιγνό της σώμα, με την τσάντα προστατευμένη στην
κοιλιά της, τα πόδια το ένα δίπλα στο άλλο – τακτοποιημένα... κανένας
δεν το τόλμησε. Μα, και στο μετρό, λες και όλοι ήταν συνεννοημένοι, λες
και ένα γρανάζι ξαφνικά κουράστηκε και σταμάτησε, κανένας δεν έκατσε στη
θέση που εκείνη συνήθως επέλεγε να ξαποστάσει για τρεις-τέσσερις
στάσεις. Δεν ξέρω ποιος θα τη σκέφτεται και σε ποιον θα λείψει. Σε ποια
στάση πήγε δεν ξέρω, σε ποιο σταθμό και τι δεν της άρεσε στον δικό μας.
Ούτε κι αν οι επιβάτες που μείναμε, κάποια στιγμή, αποφασίσουμε να
αφήσουμε την τύρβη της καθημερινότητας για έναν άλλο σταθμό, έστω τον
λάθος, και να κατεβούμε για πάντα. Για ένα λάθος όλα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου