1 Φλεβάρη 2015

Οι κακκές συνήθειεςδεν κόβονται εύκολα, γνωστόν!
Και εννοώ... τις φωτογραφίες που παγώνουν στιγμές.
Είχα κάτι χρόνια να δω ανατολή εδώ, στον Βόλο!
Σήμερα, μόλις άνοιξα τα παντζούρια, με τύφλωσε ο ήλιος!
Έτρεξα να πάρω την μηχανούλα μου, μα όταν γύρισα, εκείνος, κρύφτηκε!
Κι απ' ότι είδα τώρα στις φώτο ημέρας μου, μόνο φως ανατολής, δεν έχουν!
Παράξενο!...

Κι ύστερα, αργότερα, τον πέτυχα στο άλλο μπαλκόνι, της κουζίνας, που εδώ και δυο χρόνια, το λέμε πια, το μπαλκόνι της Ελπίδας, της γάτας μας!

Ο ήλιος είχε ανεβεί ήδη, ψηλά και πάλι τύφλωνε, κι ακόμα απορώ με τις σκοτεινές φώτο...

Κι ύστερα, αφού τα της Ελπίδας θα πάνε αλλού, το βράδυ είδα και το φεγγάρι, άνετα.
Κι όλα αυτά, τα "χαίρομαι', αφότου έφυγε ηρωικά, εκείνο, το ξερό, το δέντρο.
Μπερδεμένα τα συναισθήματα.
Τα κρατάω μαζί με τις φώτο, εδώ, ώστε να τα σβήσω μετά, για να μη γεμίζω κι άλλο τον δίσκο μου.
Επείγει να "σβήσω", πολλές "απλές", τέτοιες στιγμές.

Ο καιρός σήμερα:
Φύσσαγε πολύ, εγώ έκανα χοντρές μπουγάδες, το χάρηκα, όμως, σε άλλες πόλεις της Ελλάδας, έγιναν πολλές καταστροφές, κι εκεί λυπάσαι τόσο, μέχρι που νιώθεις και τύψεις για τις στιγμές σου...
Ωστόσο, δέχεσαι πως η ζωή είναι έτσι, δυστυχώς ή ευτυχώς!
Είθε, να υπάρχουν χαρές, από απλές έως μεγάλες, σε όλον τον κόσμο! Είθε!