Για να με βρίσκω

Αγαπημένες μου Φωνές,

Αγαπημένες μου Φωνές, αγαπημένοι μου συν-Άνθρωποι....
(πόσα ήθελα να σας πω απόψε; Πόσα;)
Αναρτήθηκε από Ελπίδα στις 12/24/2006 01:16:00 π.μ.

ένα στυλό ρε παιδιά

Μεγάλο υστερόγραφο:

Είχα χρόνια να νιώσω την ανάγκη του

"ένα στυλό ρε παιδιά, να γράψω!"

και την έννιωσα έντονα απόψε. Αντιστάθηκα όμως στο χαρτί, (τάχα για να γράψω σε σας), αλλά ο απολογισμός του 2006 και η "ανάγκη" για εκτόνωση, με νίκησε. Σίγουρα δεν έγραψα όσα είχα ανάγκη να γράψω, (στο λίγο που έμεινα μόνη μου), όμως νιώθω καλύτερα τώρα που "άδειασα" εδώ κάποια πράγματα και τα εμπιστεύτηκα σε σας. Βέβαια αυτό είναι εγωιστικό,
Αναρτήθηκε από Ελπίδα στις 1/02/2007 12:11:00 π.μ.

Στάνταρ!

Εδώ είναι της Κατερίνας!
.....
«Ο καθένας φίλε γράφει και την ιστορία του!»
κ.λ.π....
Αναρτήθηκε από Τα χνάρια στις 11/19/2010 12:52:00 π.μ.

Κι ύστερα;

Εξάρτηση είναι...

Μα, χωρίς αυτές και άλλες εξαρτήσεις, τι νόημα έχει η ίδια η ζωή;
.....

Ποιος διαφωνεί; Αναρτήθηκε από κυκλάμινο στις 2/21/2008 08:35:00 μ.μ.

Γι' αυτό, ναι!

«Η εξομολόγηση γίνεται σε έναν κι όχι σε πολλούς. Να το ξέρεις», μουρμούρισε η ψυχή και κάθισε δίπλα μου.
Τ’ άκουσα και της απαντώ. «Ένας δε φτάνει, όταν έχεις να πεις πολλά. Θα κουραστεί και θα χαθεί. Γι’ αυτό κι εγώ τα λέω σε πολλούς, για να με φτάσει ο αντίλαλος, και να με ξανακούσω εγώ. Για να με βρω πάλι...»
Αναρτήθηκε από Ελπίδα στις 7/15/2007 02:45:00 μ.μ.

Σταθερά ξυρισμένος, πια!

«Μη με φιλάς άλλο για σήμερα. Δεν βλέπεις; Με γρατζουνάς. Με γδέρνεις. Με ματώνεις».

Αναρτήθηκε από Ελπίδα στις 7/15/2007 01:25:00 μ.μ.