Αμάν, ρε (φιλικότατον) Ελένη!

Αυτό το ΚΕΦΑΛΑΙΟ, άγραφο και όλο δικό μου...
Δυο χρόνια εκεί, μαθήτρια και υπηρέτρια...
Ούτε απ' έξω δεν έχω ξαναπεράσει...

Με γειά μου, απόψε, με αφορμή την Ελένη Γκίκα!
Δεν ξανάγινε!
Παππούς, καθρέφτης και κουζίνα, πονούσε.
Τα γράμματα, δεν ξέρω, δεν τα διάβασα ακόμα, άλλωστε, κι εμένα, δεν ήταν δική μου ζωή, άλλων αντέγραψα!
Σχολείο, πόνεσε.
Τα χρυσά δοντάκια... ελπίζω, όχι!

Αμάν, ρε, Ελένη!
Δώσε και κανένα θέμα άπονο!

Έλεος!!!
Όταν ματώνεις ακόμα, το ξέρεις καλά, δεν είναι εύκολο...

Κι αν ήρθες Βόλο και δεν τηλεφώνησες ή δεν πέρασες απ' το περίπτερο....!

Κι εγώ σήμερα σού φωτογράφιζα την κερασιά που έδεσαν τα άνθη της!

Νά 'σαι καλά, πολύ τζιζ τα τελευταία θέματά σου...

Σόρυ, στα επόμενα....
τα άπονα για μένα.
Φιλιά, Καλό Πάσχα, γιατί κατέβασα ρολά πάνω.
Ότι πρόλαβα είδα κι "έκλεψα".
Παίζουν πολύ μαζί μου και δεν έχω τα κέφια τους.
Καλή συνέχεια και εμπνεύσεις!