Έστω - Συναρμολογούμενα Άλογα

Όλη μέρα εκτός.
Γυρίζοντας το μεσημέρι, σκεφτόμουνα, αν προλάβαινα, θα κράταγα -τουλάχιστον- μια ανάρτηση με τίτλο "Έστω"! Σκεφτόμουνα, δε, πως ευχαρίστως θα άνοιγα ένα νέο μπλογκ μ' αυτόν τον τίτλο.
Μάλιστα, θυμήθηκα κι ένα τραγούδι της Δούκισσας, τραγουδώντας όμως το μυαλό μου παρακάτω τους στίχους, είδα πως δεν ταίριαζαν καθόλου με το σημερινό δικό μου: "Έστω"!
"Έστω", λοιπόν, ότι ήθελε να μού δείξει αυτό η μέρα μου, με τα μυνήματά της!
Έστω, μα μού φάνηκε αδύνατον!
Τόσο εύκολο;
Ακόμα και για μένα;
Δεν το πίστευα, ούτε το βράδυ που με βεβαίωσαν!
Εγώ; Άξια ώς εκεί;
Δε μπορεί!
Κι αν "μπορεί";
Έστω, δεν ξέρω, δεν είναι κάτι που φαντάστηκα ή ονειρεύτηκα ποτέ, θα μού πάρει χρόνο, ανοίγουν και οι δουλειές...είδωμεν!
Έστω, λοιπόν, να ήταν ένα "σημάδι".
Μόνο το μέλλον μπορεί να ξέρει, "νίπτω τας χείρας μου"...

 Το κρατάμε και το τραγούδι, αφού δεν γίνεται να "κρατήσουμε" δημόσια όλα τα άλλα!

Κι ήρθε το βράδυ, που μπερδεμένη απ' τα τόσα της ημέρας, αλήθεια, πόσα πολλά και σημαντικά, μπορεί να χωρέσει μια μέρα;
Απίστευτο!
Άλυτα θέματα, παραμελειμένα, ανεξήγητα, εκκρεμότητες μηνών και χρόνων, αγωνίες, περιέργειες, απαντήσεις, λύσεις, συναντήσεις, ενημερώσεις, αγωνίες, νέα κεφάλαια, τελειωμένα κεφάλαια, όλα σε μια σειρά, από μόνα τους, ίσως κι απ' το τρέξιμό μου, να τα προλάβω όλα.

Όπως και να 'χει, η ανάρτηση θα έχει τίτλο "Έστω", μ' ένα συμπλήρωμα, όμως!

...Κι ήρθα σ' ένα σπίτι που η Μαρίκα απεργούσε, είπα θα απεργήσω κι εγώ, να χαλαρώσω, αύριο οι δουλειές.
Δε θα γράψω για την μέρα μου, δεν θα ζαλίσω κανέναν, θα πάω στο Φεις να μάθω ειδήσεις, ώσπου να κατακάτσουν σε βάθος, τα γεγονότα της μέρας μου.

Κι εκεί, πέτυχα αυτά τα άλογα, μόλις μπήκα!
Τα συναρμολογούμενα!
Απίστευτο!
Γύρισα πίσω, να τα κρατήσω μαζί με το μεσημεριανό μου "ΕΣΤΩ", να κλείσω την μέρα μου!
Ξέρω εγώ, θα θυμάμαι, ίσως κάποτε ανατρέξω στην σημερινή ημερομηνία...

Γλυπτική με παλιοσίδερα!
Άλογα, το αποτέλεσμα!
Μ' αρέσει!
Βίδες, βιδάκια, γρανάζια, κι ότι άλλο παλιοσίδερο του παλιατζή, αν πιάνουν τα χέρια σου, τίποτα δεν είναι άχρηστο!
Κάπως έτσι, δεν είναι και η ζωή;
Κρατάμε τα παλιά, ξαναπλάθουμε, προχωράμε!
Ανακύκλωση, έργα Τέχνης και Ζωής μας!

Το γράσο δεν έχω καταλάβει ακόμα, ποιος το έβαλε στην μέρα μου!
Ή, έχω καταλάβει;
Μα, τα μάτια ΤΟΥ!
Όπου κι αν πήγαινα, μ' ακολουθούσαν!
Δεν έχω ξαναδεί, πιο ζωντανά μάτια, ούτε τόσο αληθινά!

Κι όμως, δεν κατάφερα να ξαναπάω το βράδυ, να το "ξαναψάξω"...!
Ήταν έτσι;
Ήταν η ιδέα μου;

Ρωτάς, Κατερίνα;

πηγή φωτογραφιών