Καταχνιά - Στέλιος Καζατζίδης - Μαρινέλα

στίχοι: Κώστας Βίρβος
μουσική: Χρήστος Λεοντής
τραγούδι: Στέλιος Καζατζίδης-Μαρινέλλα και η χορωδία Κορίνθου
αφήγηση: Δημήτρης Μυράτ

Το πρώτο ολοκληρωμένο έργο του Χρήστου Λεοντή, σε στίχους Κώστα Βίρβου, με θέμα το τρίπτυχο " Κατοχή-Αντίσταση- Απελευθέρωση ".
Η λαική ποίηση του Βίρβου ειναι εμπνευσμένη απο την Κατοχή, την Αντίσταση και την Απελευθέρωση.

Ο στχουργός γράφει κάποια τραγούδια το 1944, στην απομόνωση των κρατητηρίων της οδού Ελπίδας 5, όπου οδηγείται μετά απο βασανιστήρια, επειδή ως μέλος της ΕΠΟΝ
πιάνεται να γράφει στους τοίχους. Εκεί την πρωτομαγιά της ίδιας χρονιάς, μαθαίνοντας για τους διακόσιους που τουφέκισαν στην Καισαριανή γράφει τα: "Δεν θέλω να μου δέσετε τα μάτια" και " ένας ξύλινος σταυρός".

Κάποια άλλα γράφονται αργότερα στο βουνό. Η εισαγωγή της Καταχνιάς που λέει "κλαίνε θρηνούνε τα βουνά" ειναι εμπνευσμένη απο το αντάρτικο τραγούδι "βαριά στενάζουν τα βουνά".

"Να θυμάσαι καλά: Όποιος σε κράζει, σε θαυμάζει." (διαφήμιση)

******

 "Τα παιδιά περιμένουν. Δεν τους φέρνουν, τίποτα..."

"Τι κι αν μ' αφήσεις νηστικό, τι κι αν με βασανίσεις;

Της λευτεριάς το όνειρο, ποτέ δε θα μού σβήσεις." 

"Και πυκνώνουν τα μηνύματα μέσα στη νύχτα.

Σύνδεσμοι μπαινοβγαίνουν στα σπίτια. Μικρά παιδιά σηκώνουν μεγάλα μυστικά. Κάτι γίνεται μέσα σε όλα τα σπίτια των πατριωτών."

"Πώς είπες παιδάκι μου; Στρατιώτης...;

...Μείνε μαζί μας, παιδάκι μου... Τα φτωχά μας τα σπιτάκια, τη χωράνε τη Λευτεριά!" 

"... Βάλε τα ρούχα του παιδιού μου που σκοτώθηκε και μη φοβάσαι, εδώ, κανένας, δεν προδόθηκε..."

"...Γιατί να γίνω μάνα; Αχ! Μάνα..." 

"...και συναντιώνται στις Φυλακές, ο δάσκαλος και το ράσσο, οι σπουδαγμένοι και οι απλοί. Άγνωστοι μεταξύ τους, συναντιώνται εκεί και αδελφώνονται. Έρχονται και φεύγουν με τραγούδια... Και οι φυλακές, δεν αδειάζουν... Γράψαν τα ονόματά τους στους τοίχους που μοιάζουν με σελίδες δόξας..." 

"...βουίζουν οι δρόμοι, πυκνώνουν τα πλήθη, ...... κοχλάζει η πολιτεία, καίγονται τα βουνά, αδειάζουν, γιομίζουν, δεν χωράνε οι φυλακές...  γιομίζουν τα τρένα, σφυρίζουν, ένα ένα χάνονται μέσα στην καταχνιά, και τραβάνε τα τρένα, για εκεί που σκοτεινιάζει ο ουρανός, από το κάψιμο των αθώων θυμάτων... που έτυχε να γεννηθούν Εβραίοι."

"Κατάρα στον πόλεμο, κατάρα."

(Χαλάζι! Έριξε χαλάζι!με ήλιο!)

"...Να τους πουν, πως ξημέρωσε, πως διαλύθηκε η καταχνιά και πως ξαναβγήκε ο ήλιος, και γονατίζουν... σ' ένα ξύλινο σταυρό."

"... Μια φωνή ουράνια λέει: Προχωρείτε πάντα μπρος, πάντα μπρος".