Παρασκευή 17 Απριλίου 2015

Γράμμα σε φίλο ή φίλη απ' το ιντερνετικό παρελθόν

.......(με τις καλύτερες προθέσεις)

Για να μην επανέρχομαι κάθε μέρα, μιλώντας για σπαμ και παρελθόν.

Φαίνεται, πως για να σκαλίζεις τόσο το παρελθόν, ακόμα σε πονάει. Στεναχωριέμαι πολύ, χωρίς όμως, να ξέρω ακρίβειες και αλήθειες.
Απ' τις αναρτήσεις που "σημαδεύεις", υποπτεύομαι.
Εγώ όμως, είμαι εδώ, ακόμα, σταθερή, με τα αληθινά στοιχεία μου, παρακολουθείς και μαθαίνεις τα πάντα.
Εγώ, για σένα, δεν ξέρω τίποτα αληθινό. Μόνο ανώνυμες παραπομπές,  θυμωμένες και προσβλητικές κι αυτές, ακόμα, (πόσα χρόνια μετά; δολοφόνα να ήμουνα, θα το είχες ξεπεράσει! έλεος!), μεγάλες παρέες, χαμογελαστές, ειρωνικές, δίχτυα παντού, παγίδες και δολώματα, "γιατί;" ποτέ δεν κατάλαβα!
Είμαστε άνθρωποι, τα λάθη είναι όλα για μας, εχθροί πάντοτε θα υπάρχουν, μα, εφόσον υποφέρουμε γι' αυτούς ή με αφορμή αυτούς, η καλύτερη λύση είναι να τους κάνουμε φίλους. Κι όχι στο ίντερνετ, αλλά στην ίδια τη ζωή, για να βοηθηθούμε, ίσως και να τους βοηθήσουμε. Κάποιες εξηγήσεις, επιβάλλονται. Μαζί και οι συγγνώμες, κι απ' τις δυο μεριές, γιατί ποτέ δεν μπορεί να φταίει μόνο ο ένας.
Είμαι ανοιχτή να γνωριστούμε, να συζητήσουμε, να ζήσουμε σωστά το παρόν, γιατί το μέλλον πάντα θα είναι αβέβαιο, και το παρελθόν, ίσως λάθος, άρρωστο, μα κυρίως, περασμένο.
Είναι κρίμα να ζεις αναπολώντας ακόμα το χθες, γεμίζοντας πόνο, πίκρα και μίσος την καρδιά σου!
Όποιος ή όποια κι αν είσαι (και παρέα -μαζί), εγκληματίας δεν είσαι, δεν είμαι παπάς, ούτε Θεός, προχώρα (προχωράτε) όμορφα την ζωή σας, για σας, όχι για μένα, κι αν, χωρίς να το θέλω, υπήρξα 'αγκάθι" που σας πόνεσα, μία τετ -α τετ συνάντηση και συζήτηση εκ βαθέων, θα πόναγε μεν, μα θα λύτρωνε, δε.
Το νήμα απ' το μπερδεμένο κουβάρι και την άκρη του, την κρατάς εσύ, στα χέρια σου είναι η λύση.
Δεν εγγυώμαι ότι θα γίνουμε "κολλητοί", η εμπιστοσύνη χτίζεται με τον χρόνο, θα είναι όμως, μια καλή αρχή, με γερότερα θεμέλια ειλικρίνειας, να βαδίσουμε παρέα στο όσο μέλλον μας απομένει.
Αυτά είχα να πω, επί της ουσίας.
Ν' ακούσω θα ήθελα πολύ, να καταλάβω, κι όχι ιδιαίτερα, να πω!
Όπως και νά 'χει, σού εύχομαι (και σας! γιατί πάντα είχες παρέα) τα καλύτερα!
Μεγαλώσαμε πολύ όμως, για να παίζουμε με κουμπάκια, ανθρώπους και συναισθήματα!
Άσε τα αόρατα και τα ανεξήγητα, για Άλλους Ανώτερους...
Τα δικά μας υλικά χέρια, δεν είναι άξια, για τέτοιου είδους παιχνίδια.
Λυπάμαι, αλλά δεν θα ξαναεπανέλθω δημόσια, γράφοντας αόριστα, για παράξενα, καλά οργανωμένα, δε.
Δεν έχω χρόνο για άλλον αόρατο "αέρα", παρά μόνο για πραγματικό και υπαρκτό.
Ξέρω, είχε πολλούς κόμπους αυτό το κουβάρι, προσωπικά δεν μ' ενδιαφέρει πια, παρά μόνο οι άκρες του, αυτές που θα βοηθήσουν ένα όμορφο, νέο πλέξιμο φιλίας και ζωής.
Τους κόμπους τους αφήνουμε να κάνουν ένα όμορφο - ενθύμιο σχέδιο, εφόσον, πράγματι, αυτοί υπήρξαν!.-
Κατερίνα ή αφού το προτιμάς, κυκλάμινο!
Του 2015, όμως! 
Πιο ώριμο, από ποτε!

Δεν υπάρχουν σχόλια: