Και τ' Άλογά μου θα στα δώσω...

Πέμπτη, 20 Αυγούστου 2015

...Μετά την θάλασσα που μιλώντας της και γραπτώς, άρχισε να μού απαντάει με θυμό...

Μεσημέρι, κι ανεβαίναμε.
(Καμπάνες χτυπούν. Τ' 'Αι-Γιαννιού, Σάββατο, 8:30 πρωί, κι εγώ εδώ, ασπρίζοντας το μέσα της κατοικίας της ζωής μου, σα να μην υπάρχουν άλλες μέρες, εργάσιμες... Ας είναι. Καθένας με τις αμαρτίες μου, αν είναι μεγάλες, αυτές!)

Τα σύννεφα απ' το χωριό, προμήνυαν μεγάλη καιρική αντάρα.
Φωτογράφιζα, ενώ το αυτοκίνητο έτρεχε.

Στην σκέψη ότι εν κινήσει, δεν θα βγει καμιά φωτογραφία μου σωστή, αισθάνομαι τον οδηγό του βουνόπλοου να κόβει ταχύτητα, πριν μια στροφή και να παρκάρει.
Ήξερα καλά το σημείο, από παλιότερες διακοπές.
Σταματούσαμε συχνά, εκεί, τότε που δεν είχαν παρεμβάλλει στη σκηνή της ζωής μας, (στις διακοπές μας) άλλοι άνθρωποι, εξίσου αγαπημένοι, μεν, με τους παλιότερα γνωστούς, αλλά χωρίς να είναι καλεσμένοι σε τούτη την θεατρική παράσταση, δε!
...Χωρούσαμε, τους δεχθήκαμε, μα πιεστήκαμε πολύ, δε, κυρίως εγώ που η ζωή με εξελλίσει πολύ, σε άνθρωπο της μοναχικότητας...
...Είχαμε χρόνο, τότε, νομίζαμε, μέχρι που αυτός άρχισε να μας θυμίζει πως τρέχει.
...Την ταχύτητά του την καταλαβαίνω περισσότερο εγώ, δεν είναι κι ότι καλύτερο, φυσικά!
Όπως και να έχει, ο πρωταγωνιστής, ο οδηγός και άντρας της ζωής μου, σταμάτησε, ξέροντας πως θα κατέβω με μεγάλη χαρά και λαχτάρα, τρέχοντας!

...Έτρεξα στα δυο άλογα, στα πρώτα πλάνα των φυσικών ορατοτήτων των ματιών μου.
Τα Άλογά μου, ολόκληρα!
Άλλες μέρες, λόγω ταχύτητας, έβλεπα μόνο ουρές, πόδια, κεφάλια, πολύχρωμα, αναλόγως ποιο έβοσκε κοντά στον δρόμο.

Ενώ εκείνα με κοίταζαν σκεφτικά, οι σκεπασμένες μπάλες με το σανό, με έσφιξαν.
Είναι ένα νέο "σημάδι" που μού προέκυψε εδώ και μήνες  και θέλοντας και μη, το παρατηρώ.
Σε απίθανα σημεία και χρόνους, περνάνε μπροστά μου αγροτικά, φορτηγά, γεμάτα μπάλες σανό.

Σκεφτόμουνα και φωτογράφιζα. Όσα ποιο πολλά τα γρήγορα "κλικ", τόσες περισσότερες και οι πιθανότητες, κάποιες φωτογραφίες να βγουν σωστές!
Έτσι πάει, αλλιώς, θα ήταν μόνο μία σε κάθε θέμα, κι αυτή καλλιτεχνική, αφού συμφωνούσε η εξωτερική ματιά με πολλά άλλα.

...
(Οι καμπάνες ξαναχτύπησαν νωρίτερα, αλλά λόγω μάστορα, δεν έγραφα εκείνη την στιγμή. Τώρα, "κιχ"! Ώρα 9:19)

...Και κάπου ΕΚΕΙ, ακούω ένα δυνατό και τρομαχτικό χλιμίντρισμα Αλόγου!
Έμεινα! Ούτε απ' τον Ουρανό να έρχονταν!
...Ψηλά κοίταξα και μετά, ενώ η  Αλογίσια κραυγή συνεχιζόταν, οδηγήθηκα κοντά του.

Τί περιγράφεις, Κατερίνα;
Θα πάει μεσημέρι!
Έχεις υλικό, δείξ' το, χωρίς περισσότερα λόγια.

..........................

Βίντεο 1

Βίντεο 2

... Το αυτοκίνητο ξεκ
(Ρολόι Αγίου Νεκταρίου. Η ώρα είπε είναι 9:30)

ξεκίνησε, δεν άργησα.
"Ευχαριστώωωωω, άντρα μου! Όμως, γιατί τώρα;"
"Γιατί τώρα έπρεπε."

*****

"Γιατί Κατερίνα, ενώ σκόπευες να κάνεις άλλα, ανέβασες αυτή την ανάρτηση σήμερα;"
Γιατί η Λαμπρινή με συγκίνησε πρωί - πρωί, κι αυτά μου τα Άλογα, "κάτι" 'θέλαν να της πουν.  "Τι;", δεν ξέρω!
Ίσως, ότι έρχεται κίνδυνος, να φροντίσει εγκαίρως για σανό...
Είχε τόσα άλογα η ανάρτησή της, το καινούργιο της δώρο!...
Το ΑΛΟΓΟ το έχω για ΆΓΙΟ, στον ύπνο και στο ξύπνιο.
Κυρίως στο ξύπνιο!

Ξέρω να γράφω και σωστά. Ξέρω να ψάξω κειμενογράφο, ξέρω να μπαλώσω, να διορθώσω, μπορώ και καλύτερα, ξέρω όμως καλά, πως δεν κρίνεται απ' την "ομορφιά" και τα "σωστά", η αλήθεια ενός βιαστικού κειμένου.
Ότι διορθώνεται μπορεί να περιμένει.

Υγ. Ώρα 9;49 που ολοκληρώνεται, (πες!), αυτή η ανάρτηση και οι καμπάνες σίγησαν, απίστευτο!
(Δώσε μου χρόνο, Λαμπρινή, να σ' ευχαριστήσω κάποτε, σωστά!)