Πράσινη καρδούλα, Λαμπρινής και ... σκάλες!

Στο κορίτσι που δίνει, μόνο την καρδούλα της, φωτογράφησα!
Υπάρχουν σκόρπια, τόσα δώρα της, παντού που θέλοντας και μη, την θυμάμαι κάθε μέρα και μάλιστα, πολλές φορές την μέρα!

Τόσα, πρόλαβα, σε τόσο χρόνο!
...Να φωτογραφήσω μόνο, μια πράσινη καρδούλα...

Πρώτη φορά που δεν ανέβηκα σκάλες πολλές φορές, να στολίσω μπαλκόνι, πατάρι...
Τα στολίδια παρέμειναν να περιμένουν πλυμένα στην αυλή, μέχρι που φύγαμε και τα μάζεψα πρόχειρα, για άλλη φορά που θα ξαναπάω!
Δεν πειράζει! Τη ζωή να την δέχεσαι όπως έρχεται, και να λες και ευχαριστώ που υπάρχεις, αγαπημένε μου, εαυτέ!
Σ 'χωράς, περιμένεις και υπομένεις, αγαπημένη μου Λαμπρινή!
Έτσι μάς προέκυψε πια, η "φίλη" σου Κατερίνα!
... Να "φαίνεται" πως όλα τα περιφρονεί, καμία σχέση όμως, με το μέσα της!
Όποιος θέλει, πιστεύει.
Δεν έχω χρόνο για αποδείξεις, πια.
Εσύ με ξέρεις πια, καλά, οπότε, δεν το συζητάμε, πάμε παρακάτω!
Η "φίλη" δεν είναι όπως την φαντάζεσαι, γιατί έχει πονέσει πολύ απ' την "φιλία", γι' αυτό παραμένει στην εκτίμηση και στην βαθειά αγάπη που έτσι κι αλλιώς, κρατιέται στον χρόνο, ακόμα κι αν χαθείς, ακόμα κι αν απομακρυνθείς από έναν άνθρωπο. Επειδή τον αγάπησες, ποτέ δεν παύεις να πονάς γι' αυτόν. (αυτήν, μάλλον, γιατί οι γυναίκες με πόνεσαν πολύ. Οι άντρες φίλοι, ποτέ, εκτός από έναν που ήταν παιδί και ανώριμος τότε, οπότε, χαθήκαμε -από τότε, λόγω του λάθους του και μιας συνωνυμίας... Ωστόσο, δεν παύω να τον αγαπώ και να ρωτάω γι' αυτόν και να χαίρομαι που είναι καλά!)

Κορίτσι που σού χρωστώ,
πάρε και μια σκάλα ζωγραφιστή που έκλεψα, για όταν θα έχω δικά μου τέτοια, σκαλιά!
Πάρε και μια ξεκρέμαστη, "του αέρα", σαν και τα ατέλειωτα όνειρά μου!
Φιλάκια και στην μαμά!