...Μέρα που είναι, ας μείνουν εδώ!
Αόρατη αγκαλιά με τα κουβάρια της μάννας, τα κουρέλια της, που είχε κόψει με τα χεράκια της, απ' τα φουστάνια της, τις ρόμπες της, τα δικά μου, των παιδιών μου...
Μετά από 26 ολόκληρα χρόνια, ζητούν να πάρουν μορφή και σχήμα.
Είδωμεν.
Σε θυμάμαι, μάννα, που με γέννησες...
29 Αυγούστου 2015 - Τ' Άι - Γιαννιού. (Φώτο 17/8/15)
12 σχόλια:
α.. νάσαι καλά, να την θυμάσαι... ... ...
Νά 'μαι, Λαμπρινή, γράψ' το και ξαναγράψ' το, μπας και τ' ακούσει, εκεί Ψηλά!!!
Ξέρω, κόλλησε!
Σ' έστησα σήμερα, πολύ, βγήκα και βόλτα όμως, απωθημένο, παρ' όλη την κούραση! Πριν καταρρεύσω και ξαναέρθει ο μπογιατζής, πάω για λίγο ύπνο!
Φιλάκια πολλά, θα τελειώσει κάποτε αυτό το άσπρισμα, πού θα πάει;
Τα λέμε.
Υγ. Πρόσθεσε στους τίτλους και μπογιατζού και άλλα!
Λέω "κοπέλα" την Ελπίδα, και μού κόλλησε! (Μπράβο το κορίτσι μου! Μπράβο την κοπέλα μου και μ' ακούει και χαίρεται, οπότε...)Μετά κατάλαβα ότι ήταν αγόρι τ' άλογο, αλλά ήταν αργά! Είχε καταγραφεί και δεν είχα τραβήξει άλλο βιντεάκι!
Γέλαγα κι εγώ με μένα, με τα χάλια μου!
Γέλασα και τώρα, δε βαριέσαι! Έχουμε τόσο ανάγκη το γέλιο, πια!
Τα 'σβησα... δεν φθάνει που έκανα τόσα σχόλια (2-3) να τα βλέπεις και τόσες φορές...
καλή ξεκούραση... να γίνει τέλειο το σπίτι σου... ήσουν τυχερή που βρήκες τόσα άλογα...
κι ο Θεός να την αναπαύσει...μαζύ με όλους τους κεκοιμημένους...
να τα βλέπεις και τόσες φορές...
Δε με βλάπτει! δεν είναι για κακό!
Ξεκούραση;
Πού την πουλάνε;
Έχει χορτάσει το τομάρι μου δουλειά, Λαμπρινή! Ότι αφήνεις, σε αφήνει. Κι εμείς, για μια επταετία, τουλάχιστον, κάναμε πως δεν βλέπαμε πολλά. Προείχαν άλλες υποχρεώσεις. Ότι μπορούσα έκανα και μόνη μου. Απλά, τώρα, μετά το χέρι του επαγγελματία μπογιατζή (το λέω έτσι, ώς μπλακ χιούμορ κι όχι από υποτίμηση στο επάγγελμα)φαίνεται τα στραβά του ερασιτέχνη (δηλαδή, εμού) και του χρόνου.
Οπότε, γι' αλλού κινήσαμε, κι αλλού η βούρτσα μας πάει.
Υπομονή! <3 <3
Τα λέμε!
Υγ. Και τα άλογα, δεν ήταν θέμα τύχης. Είναι εδώ και πάρα πολλά χρόνια εκεί! Γνωστό στέκι και χάζεμα.
Πάω. Ώρα να βάψω ένα κίτρινο καλοριφέρ που είχε "ξεχαστεί" απ' τα παιδικά.... ακόμα!
Σουχω πει ποσο σ' αγαπω;
'Οχι, αλλά, ως τον ουρανό, φαντάζομαι, γιατί εκεί είναι το τέρμα!
Αγάπαμε! Η αγάπη κανέναν δεν έβλαψε!
Δημοσίευση σχολίου