Ήταν Τρίτη 18 Αυγούστου, μεσημεράκι, μία και τέταρτο για την ακρίβεια, όταν άφησα μόνο του τον άντρα μου στην θάλασσα, για να πεταχτώ για μια ωρίτσα, να δω τρεις φίλες στο Χορευτό, γιατί, ένα ήταν σίγουρο, δεν θα τις έβλεπα!
Έτσι που με πέταξαν έξω οι διακοπές, φέτος, με τα τραπεζώματα μεσημέρι βράδυ, συν κλαδέματα και δουλειές, συν υγεία, (προ-υπάρχουσα ελαττωματική) ατυχήματα και γατί, συν πλυσίματα στο χέρι τις δυο πρώτες βδομάδες (κουβέρτες, σεντόνια, κ.λ.π. μετά συνδέσαμε το πλυντήριο της κόρης μου, η οποία μετανάστευεσε...), τί να σού κάνει; Κατέρρευσα.
Όλα θα τα προλάβαινα, μια ωρίτσα μού έφτανε, αρκεί να έδινα και να έπαιρνα μια ζεστή αγκαλιά, δυο, τρεις αγκαλιές, βάλε και τις έξτρα που θα πετύχαινα στον δρόμο...
Δυο και τέταρτο, ραντεβού στην στροφή, δεν θα ξέφευγα, όχι γιατί είχε πρόβλημα ο άντρας μου, εκείνος θα μπορούσε να μείνει όλη μέρα στην θάλασσα (εγώ να δεις! Μια ολόκληρη ζωή!), αλλά, γιατί εγώ σκεφτόμουνα τον ξάδελφο και γείτονα, που μας περίμενε πάλι για μεσημέρι, κι αν δεν γυρίζαμε εγκαίρως, εκείνος δεν θα έτρωγε, δεν θα ξάπλωνε, κι η ξαδέλφη μου που έλειπε φέτος, μού έλεγε και μού ξανάλεγε να τον προσέχω, γιατί μπορεί να κάνει τον νέο αγρότη, ενώ συνταξιοδοτήθηκε, η υγεία του όμως, όσο κι αν το ξέχασε, δεν παύει να είναι του "ευαισθήτου", κι εκείνου.
(Για να μην επανανέλθω στο θέμα, καθυστέρησα ένα τέταρτο, τον άντρα μου, αφού ενημέρωσα τηλεφωνικά, εννοείται!)
Να μην τα πολυλογώ, δρόμο πήρα, δρόμο άφησα, πολλά πρόλαβα τρέχοντας, φωτογράφιζα κιόλας, εννοείται!
Σε άλλες αναρτήσεις θα γράφω και τις ημερομηνίες, για μένα, κυρίως, εφόσον τις έχουν κρατήσει οι κάρτες μου, αναλόγως και πότε τις άδειαζα, κι ας μην προλάβαινα να τις δω! Τώρα βλέπω λεπτομέρειες.
...
Τέλος, έφτασα και στην αγαπημένη Σοφία. Δεν είμαστε κολλητές, πέρυσι την γνώρισα, επικοινωνούμε σε βάθος όμως, όταν μας δωθεί η ευκαιρία, μέσω τηλεφώνου ή έτσι, τρέχοντας... στο Χορευτό.
Το αγαπημένο μου Σοφάκι, μένει Αθήνα.
Στο ένα δεκάλεπτο αγκαλιάς που είχαμε, φυσικά χωρούσε και ο συμπαθέστατος άντρας της!
Δεν είχαμε μυστικά, δεν έχουμε άλλωστε, μυστικά!
Μυστικά είναι τα παράνομα και τα μη καθαρά, τα ένοχα.
Όταν κινείσαι με αγάπη και ειλικρίνεια, δεν έχεις να ντρέπεσαι για τίποτα.
Κι αφού εν περιλήψει είπαμε τα της υγείας μας, ακούω τον Σταύρο να λέει:
"Περιμέναμε να σε δούμε στην συναυλία, αλλά δεν ήρθες και απορήσαμε!"
"Πού, ρε, Σταύρο; Στην Αθήνα; Αφού μένω Βόλο!"
"Εδώ στο Άρια, λέω!"
"Γιατί; Πότε είχε συναυλία; Ποιος ήρθε; Δεν είδα τίποτα στην Θεσσαλία, κάθε μέρα, διαβάζω!"
"Ήταν οι Ιχνηλάτες, που ξέρω ότι σ' αρέσουν, μαζί με τον Μπερλή. Ήμασταν σίγουροι πως θα σε βρούμε εκεί."
"Τί; Πότε;" έμεινα άφωνη. Δεν το πίστευα!
"Το Σαββατο-Κύριακο της Παναγίας. Μάλιστα τις κάνανε και στην άμμο!"
"Τι;"
...Τρελάθηκα. "Την είχα κάνει!" Ρωτούσα, άκουγα, μάθαινα και δεν το πίστευα!
"Στην άμμο; Πραγματοποιήθηκε το όνειρό μου, κι εγώ έλειπα;"
...Γλύτωσα το εγκεφαλικό εκείνη την μέρα, σίγουρα πράγματα!
Τόσο εκεί, όσο και μετά, σκεφτόμουνα και αναρωτιόμουνα, τί έκανα, που ήμουνα εγώ, εκείνες τις μέρες. Μετά είδα. (Χθες, βρήκα την άκρη, απ' τα φωτογραφικά μου ενθύμια.)
Μα εγώ, είχα δει την αφίσα στον Πλάτανο, στο Καράβωμα, στο Χορευτό, δεν κατάλαβα! Δεν είχα και σωστά γυαλιά, μόνο η μηχανή βλέπει καλά, αλλά και πάλι, η συναυλία είχε περάσει!
Ήταν να το μάθω απ' τα παιδιά.
Ήταν, να μην πάω!
Το σύμπαν, συνωμότησε, με ήθελε στις ερημιές, στις εκκλησιές.
...Τελικά, η ζωή μάς πάει, εκεί που θέλει αυτή!
Τονίζει, είναι πονηρές οι εποχές (βλέπε ειδήσεις), δεν είναι η ώρα για διασκέδαση κι ανεμελιές.
...Να μην τα πολυλογώ, στεναχωρέθηκα πολύ, αφάνταστα πολύ!
Ξέσπασα και στον άντρα μου που δεν είδε τις αφίσες!
Τ' άκουσα κι από 'κείνον!
"Εσύ σταματάς και φωτογραφίζεις, εγώ σού φταίω; Πώς κάνεις έτσι; Λες και δεν θα ξανακάνουν συναυλία τα παιδιά!"
Δίκιο είχε, μα εγώ είχα χάσει τον τόπο. Ο τόπος, σε συνδυασμό με τα παιδιά και τις φωνές τους και τα τραγούδια τους, αυτό ήταν το "ακριβό" που είχα χάσει, μέσα στο γρήγορο ταξίδι του πονηρού και αγύριστου χρόνου.
Όταν είδα τα ενθύμιά μου, είπα: "Χαλάλι, ότι έχασα! Ίσως, έτσι έπρεπε, ναι, έτσι έπρεπε!"
Να είναι καλά τα παιδιά, να γράφουν, να τραγουδούν, να κάνουν συναυλίες, θα έρθουν και εποχές που δεν θα τις χάνουμε!
Η Τέχνη δεν χάνεται, αντέχει στον χρόνο, έτσι κι αλλιώς!
Αυτή την φώτο την τράβηξα πηγαίνοντας στην Σοφία. Ούτε που είδα (τότε) το 14 και 15! (Ψυχή βαθειά!)
Το βιντεάκι με το τρένο (που εκτροχιάστηκε... και το λένε Κατερίνα με πολλά επίθετα) το πέτυχα σήμερα, ψάχνοντας!
Αυτά, για την ιστορία!
Επειδή για όλα, πάντα θα υπάρχουν οι εξηγήσεις!
Υγ. Αν το μάθετε παιδιά, μη γελάσετε!
Συμβαίνουν! Δυστυχώς!
Καλή συνέχεια και επιτυχία σας, σε όλα τα μουσικά σας ταξίδια, καθώς και στις ζωές σας!
Και την φώτο την έκλεψα. Πώς αλλιώς;
Έτσι που με πέταξαν έξω οι διακοπές, φέτος, με τα τραπεζώματα μεσημέρι βράδυ, συν κλαδέματα και δουλειές, συν υγεία, (προ-υπάρχουσα ελαττωματική) ατυχήματα και γατί, συν πλυσίματα στο χέρι τις δυο πρώτες βδομάδες (κουβέρτες, σεντόνια, κ.λ.π. μετά συνδέσαμε το πλυντήριο της κόρης μου, η οποία μετανάστευεσε...), τί να σού κάνει; Κατέρρευσα.
Όλα θα τα προλάβαινα, μια ωρίτσα μού έφτανε, αρκεί να έδινα και να έπαιρνα μια ζεστή αγκαλιά, δυο, τρεις αγκαλιές, βάλε και τις έξτρα που θα πετύχαινα στον δρόμο...
Δυο και τέταρτο, ραντεβού στην στροφή, δεν θα ξέφευγα, όχι γιατί είχε πρόβλημα ο άντρας μου, εκείνος θα μπορούσε να μείνει όλη μέρα στην θάλασσα (εγώ να δεις! Μια ολόκληρη ζωή!), αλλά, γιατί εγώ σκεφτόμουνα τον ξάδελφο και γείτονα, που μας περίμενε πάλι για μεσημέρι, κι αν δεν γυρίζαμε εγκαίρως, εκείνος δεν θα έτρωγε, δεν θα ξάπλωνε, κι η ξαδέλφη μου που έλειπε φέτος, μού έλεγε και μού ξανάλεγε να τον προσέχω, γιατί μπορεί να κάνει τον νέο αγρότη, ενώ συνταξιοδοτήθηκε, η υγεία του όμως, όσο κι αν το ξέχασε, δεν παύει να είναι του "ευαισθήτου", κι εκείνου.
(Για να μην επανανέλθω στο θέμα, καθυστέρησα ένα τέταρτο, τον άντρα μου, αφού ενημέρωσα τηλεφωνικά, εννοείται!)
Να μην τα πολυλογώ, δρόμο πήρα, δρόμο άφησα, πολλά πρόλαβα τρέχοντας, φωτογράφιζα κιόλας, εννοείται!
Σε άλλες αναρτήσεις θα γράφω και τις ημερομηνίες, για μένα, κυρίως, εφόσον τις έχουν κρατήσει οι κάρτες μου, αναλόγως και πότε τις άδειαζα, κι ας μην προλάβαινα να τις δω! Τώρα βλέπω λεπτομέρειες.
...
Τέλος, έφτασα και στην αγαπημένη Σοφία. Δεν είμαστε κολλητές, πέρυσι την γνώρισα, επικοινωνούμε σε βάθος όμως, όταν μας δωθεί η ευκαιρία, μέσω τηλεφώνου ή έτσι, τρέχοντας... στο Χορευτό.
Το αγαπημένο μου Σοφάκι, μένει Αθήνα.
Στο ένα δεκάλεπτο αγκαλιάς που είχαμε, φυσικά χωρούσε και ο συμπαθέστατος άντρας της!
Δεν είχαμε μυστικά, δεν έχουμε άλλωστε, μυστικά!
Μυστικά είναι τα παράνομα και τα μη καθαρά, τα ένοχα.
Όταν κινείσαι με αγάπη και ειλικρίνεια, δεν έχεις να ντρέπεσαι για τίποτα.
Κι αφού εν περιλήψει είπαμε τα της υγείας μας, ακούω τον Σταύρο να λέει:
"Περιμέναμε να σε δούμε στην συναυλία, αλλά δεν ήρθες και απορήσαμε!"
"Πού, ρε, Σταύρο; Στην Αθήνα; Αφού μένω Βόλο!"
"Εδώ στο Άρια, λέω!"
"Γιατί; Πότε είχε συναυλία; Ποιος ήρθε; Δεν είδα τίποτα στην Θεσσαλία, κάθε μέρα, διαβάζω!"
"Ήταν οι Ιχνηλάτες, που ξέρω ότι σ' αρέσουν, μαζί με τον Μπερλή. Ήμασταν σίγουροι πως θα σε βρούμε εκεί."
"Τί; Πότε;" έμεινα άφωνη. Δεν το πίστευα!
"Το Σαββατο-Κύριακο της Παναγίας. Μάλιστα τις κάνανε και στην άμμο!"
"Τι;"
...Τρελάθηκα. "Την είχα κάνει!" Ρωτούσα, άκουγα, μάθαινα και δεν το πίστευα!
"Στην άμμο; Πραγματοποιήθηκε το όνειρό μου, κι εγώ έλειπα;"
...Γλύτωσα το εγκεφαλικό εκείνη την μέρα, σίγουρα πράγματα!
Τόσο εκεί, όσο και μετά, σκεφτόμουνα και αναρωτιόμουνα, τί έκανα, που ήμουνα εγώ, εκείνες τις μέρες. Μετά είδα. (Χθες, βρήκα την άκρη, απ' τα φωτογραφικά μου ενθύμια.)
Μα εγώ, είχα δει την αφίσα στον Πλάτανο, στο Καράβωμα, στο Χορευτό, δεν κατάλαβα! Δεν είχα και σωστά γυαλιά, μόνο η μηχανή βλέπει καλά, αλλά και πάλι, η συναυλία είχε περάσει!
Ήταν να το μάθω απ' τα παιδιά.
Ήταν, να μην πάω!
Το σύμπαν, συνωμότησε, με ήθελε στις ερημιές, στις εκκλησιές.
...Τελικά, η ζωή μάς πάει, εκεί που θέλει αυτή!
Τονίζει, είναι πονηρές οι εποχές (βλέπε ειδήσεις), δεν είναι η ώρα για διασκέδαση κι ανεμελιές.
...Να μην τα πολυλογώ, στεναχωρέθηκα πολύ, αφάνταστα πολύ!
Ξέσπασα και στον άντρα μου που δεν είδε τις αφίσες!
Τ' άκουσα κι από 'κείνον!
"Εσύ σταματάς και φωτογραφίζεις, εγώ σού φταίω; Πώς κάνεις έτσι; Λες και δεν θα ξανακάνουν συναυλία τα παιδιά!"
Δίκιο είχε, μα εγώ είχα χάσει τον τόπο. Ο τόπος, σε συνδυασμό με τα παιδιά και τις φωνές τους και τα τραγούδια τους, αυτό ήταν το "ακριβό" που είχα χάσει, μέσα στο γρήγορο ταξίδι του πονηρού και αγύριστου χρόνου.
Όταν είδα τα ενθύμιά μου, είπα: "Χαλάλι, ότι έχασα! Ίσως, έτσι έπρεπε, ναι, έτσι έπρεπε!"
Να είναι καλά τα παιδιά, να γράφουν, να τραγουδούν, να κάνουν συναυλίες, θα έρθουν και εποχές που δεν θα τις χάνουμε!
Η Τέχνη δεν χάνεται, αντέχει στον χρόνο, έτσι κι αλλιώς!
Αυτή την φώτο την τράβηξα πηγαίνοντας στην Σοφία. Ούτε που είδα (τότε) το 14 και 15! (Ψυχή βαθειά!)
Το βιντεάκι με το τρένο (που εκτροχιάστηκε... και το λένε Κατερίνα με πολλά επίθετα) το πέτυχα σήμερα, ψάχνοντας!
Αυτά, για την ιστορία!
Επειδή για όλα, πάντα θα υπάρχουν οι εξηγήσεις!
Υγ. Αν το μάθετε παιδιά, μη γελάσετε!
Συμβαίνουν! Δυστυχώς!
Καλή συνέχεια και επιτυχία σας, σε όλα τα μουσικά σας ταξίδια, καθώς και στις ζωές σας!
Το τρένο - Παναγιώτης Μπερλής & Νίκος Μεργιαλής (LIVE)
Στο Aria Beach Bar στο Χορευτό Πηλίου 14-8-2015 LIVE μαζί με Μουσικοί Ιχνηλάτες.
Και την φώτο την έκλεψα. Πώς αλλιώς;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου