«Ζούμε όση ζωή θελήσουμε να ζήσουμε. Είμαστε τα Διάφανα Κρίνα»
Η συγκίνηση της πρώτης συναυλίας για τον Θάνο Ανεστόπουλο είναι τόσο ακριβή που δεν περιγράφεται με λέξεις.
11.09.2015
Φωτογραφίες: Αθηνά Παπαγιάννη
Θέλω να αποφύγω κάθε μελοδραματισμό και δακρύβρεχτη περικοκλάδα γράφοντας γι αυτό που ζήσαμε χτες βράδυ: η συγκίνηση αυτή είναι τόσο ακριβή, που οι πολυφορεμένες λέξεις κι οι φθαρμένες από τη χρήση εκφράσεις που συνηθίζονται σε αυτές τις περιπτώσεις θα την ευτέλιζαν αναπόφευκτα.
Θάνος Ανεστόπουλος
Η αγάπη ήταν αυτό που οδήγησε τους Last Drive, τον Αλκίνοο Ιωαννίδη και τον Γιάννη Αγγελάκα με την καινούρια του μπάντα επί σκηνής, σε εμφανίσεις αφοπλιστικής ευθύτητας και ντομπροσύνης που θα θυμόμαστε για καιρό, αλλά και τους ανθρώπους που κατέβαλαν τον κόπο που απαιτεί η διοργάνωση αυτής της μεγάλης γιορτής. Η ίδια αγάπη οδήγησε κι όλους εμάς – χιλιάδες κόσμο – να πλημμυρίσουμε την Τεχνόπολη: η αγάπη για τον Θάνο Ανεστόπουλο που επέλεξε να μοιραστεί μαζί μας με επώδυνη ειλικρίνεια τον αγώνα που δίνει για τη ζωή του. Αυτό και μόνο, αποτελεί τόσο βαρυσήμαντη πολιτική δήλωση όσο δεν ακούσαμε – κι ούτε θα ακούσουμε – στα σκοτεινά αυτά χρόνια που περνάμε, όπου τα χτυπήματα που έρχονται από παντού οδηγούν τον καθένα να ιδιωτεύσει προσπαθώντας να σωθεί ο ίδιος, αδιαφορώντας για τους γύρω του, και κάθε απόπειρα ομαδικότητας έχει σχεδόν ποινικοποιηθεί. Κάποτε ένας μεγάλος μουσικός δημοσιογράφος είχε πει πως η ιδανική κοινωνία μοιάζει με το κοινό μιας ροκ συναυλίας. Νομίζω πως χτες βράδυ πήρα μια γεύση από αυτή την ιδανική κοινωνία.
Γιάννης Αγγελάκας
Ο Θάνος Ανεστόπουλος, ξανά μαζί με τα αδέρφια του – όπως απερίφραστα ονόμασε τα άλλα μέλη του συγκροτήματος – έπαιξαν επί δυόμιση ώρες, χαρίζοντάς μας κάτι που ούτε αυτοί, ούτε εμείς πιστεύαμε πως θα ξαναζήσουμε: μια συναυλία από τα Διάφανα Κρίνα που τόσο αγαπήσαμε. Και τους παρακολουθήσαμε με συγκίνηση και λατρεία κι εμείς που τους χαρήκαμε από το ξεκίνημα μέχρι την τελευταία τους εμφάνιση πριν από περίπου επτά χρόνια, αλλά και τα νεώτερα παιδιά, κάποια από τα οποία αποκλείεται να είχαν προλάβει να τους δουν στη σκηνή. Ο χρόνος είχε σταματήσει. Και τι άλλο είναι η Τέχνη, αν όχι μια απόπειρα να αντιμετωπίσουμε τα αιώνια αναπάντητα ερωτήματα, το θάνατο και τη λήθη, όλοι εμείς, τα παιδιά του χρόνου, του Κρόνου δηλαδή – κι όλοι ξέρουμε τη μοίρα που επιφυλάσσει ο Κρόνος στα παιδιά του.
Η ιδανική κοινωνία μοιάζει με το κοινό μιας ροκ συναυλίας.
Ο Θάνος θα νικήσει γιατί το θέλει πολύ. Όσοι έχουν περάσει έστω και για λίγο από το θέατρο, γνωρίζουν την ενέργεια που μεταδίδεται μέσω της θέασης σε αυτόν που βρίσκεται επί σκηνής. Την ενέργεια λοιπόν που τόσοι θεατές τού μεταδίδουν χτες και σήμερα με το πάθος, τον ενθουσιασμό και την αγάπη τους, εκείνος αποκλείεται να την αφήσει να πάει χαμένη. Κι είμαι σίγουρος πως ξέρει πώς να τη διαχειριστεί.
«Ζούμε όση ζωή θελήσουμε να ζήσουμε. Είμαστε τα Διάφανα Κρίνα»: έτσι μας καλωσόρισε ο Θάνος χτες βράδυ. Σε ευχαριστούμε για όσα μας χάρισες και μας χαρίζεις σε τέτοιες μέρες σαν κι αυτές που διανύουμε. Συνέχισε. Το έχουμε όλοι ανάγκη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου