Ανοιχτό γράμμα στον Πύρρο Δήμα

Του  Niko Ago
Φίλε Πύρρο,
Διάβασα την ανάρτησή σου στο facebook, με την οποία έκανες γνωστό ότι σε αποκαλούν «προδότη» και ότι σου ζητάνε «να μη μιλάς επειδή είσαι Αλβανός». Και εξοργίστηκα. Εξοργίστηκα εγώ ο Αλβανός, που σε γνώρισα στην Αλβανία ως Αλβανό, νέο αθλητή ακόμα, αλλά που πανηγύρισα με την ψυχή μου, όλες σου τις μεγάλες επιτυχίες, που κατέκτησες ως Έλληνας. Γιατί είσαι Έλληνας. Πάντα ήσουν. Ακόμα νομίζω, Πύρρο, ότι μου κάνει παρατήρηση ο γείτονας στη Δράμα, όταν το 1996, στην Ολυμπιάδα της Ατλάντα, βγήκα στο μπαλκόνι και φώναξα το όνομά σου, με δύναμη που πίστευα ότι θα ακουστεί μέχρι το στάδιο που αγωνιζόσουν και κέρδιζες το χρυσό μετάλλιο.  Για τον Έλληνα Πύρρο Δήμα φώναζα, φυσικά.
Εξοργίστηκα, Πύρρο, και όλες τις φορές που στην Αλβανία σε αποκάλεσαν «προδότη» και «πουλημένο Έλληνα».  Εξάλλου, Πύρρο, αυτές τις λέξεις, ακριβώς τις ίδιες λέξεις, ακούω και ο ίδιος, εδώ και πολλά χρόνια. Στην Ελλάδα «πράκτορας» και «Αλβανός που δεν δικαιούσαι να μιλάς», στην Αλβανία, «προδότης και πουλημένος στους Έλληνες».  Αλλά, ποιος είμαι εγώ, ένας απλώς δημοσιογράφος που έτυχε να αγαπώ την Ελλάδα σαν το σπίτι μου, μπροστά σε σένα που έβγαλες στο δρόμο εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους. Εσένα, Πύρρο, για αυτό που έχεις προσφέρει στην Ελλάδα ως αθλητής, σου πρέπουν τιμές. Μόνο τιμές. Τιμές που έχω την εντύπωση πως τις έχεις γευτεί και με το παραπάνω και όλες τις αξίζεις.
Για αυτό, φίλε Πύρρο, από σένα αναμένω να σηκώσεις στις πλάτες, και δεν πιστεύω πως είμαι ο μόνος, και αυτή τη στιγμή, μεγάλα βάρη. Ίσως και περισσότερα από τότε που καθόσουν κάτω από την μπάρα. Να λες αλήθειες. Μεγάλη υπόθεση. Να μην πανικοβάλλεις με τα λόγια σου, όπως κάποτε ενθουσίαζες με τα μπράτσα σου. Ούτε με τα δάκρυά σου. Οι δικές σου λέξεις, Πύρρο, όσο να’ναι, έχουν βαρύτητα. Μπορεί, κατά λάθος να έχω συγκρίνει κι εγώ καταστάσεις της Αλβανίας, που ζήσαμε οι δυο μας, με την Ελλάδα του σήμερα και μετανιώνω για αυτό, αλλά οι δικές μου κουβέντες, δεν μετράνε όσο οι δικές σου. Δεν θα με καλέσει εμένα κανείς στα κανάλια να μιλήσω. Είπαμε, είμαι ο «Αλβανός που δεν δικαιούμαι». Εσύ, όμως, που έχεις τη δυνατότητα, προσπάθησε να μοιράσεις ψυχραιμία. Επιβάλλεται, Πύρρο. Επιβάλλεται, Πύρρο διότι όσο κι αν καθίσαμε σε ουρές στην Αλβανία του Χότζα η του Αλία, είναι προσβολή για τη Δημοκρατία να τα εξισώνουμε. Δεν γίνεται, απλώς. Το ξέρεις και το ξέρω. Τουλάχιστον οι δυο μας.  Ας το μάθουν και πολλοί περισσότεροι.
Με φιλικούς χαιρετισμούς,
Niko
πηγή