Πέμπτη και να μείνει, ως έχει!

....Αυτές ήταν αναρτήσεις.

...Δεν τα πήγαινα ποτέ καλά με την πολιτική.
Δεν την καταλάβαινα, μάλλον.
Με μπέρδευε.
Απλά, ήθελα και θέλω να είμαι ελεύθερη.
Να ζω δημοκρατικά, κ.λ.π. τα βασικά γνωστά.

Ας είναι. Μη λέω πολλά.
Από παιδί με τραβούσε ο κόσμος της Τέχνης.
Θαύμαζα, τους είχε το μυαλό μου ψηλά.

Ώσπου μεγάλωσα, άλλαξα γούστα, ωστόσο θυμάμαι γλυκά, το πόσο αγαπούσα τον Τάδε τραγουδιστή, ηθοποιό κ.λ.π.

Περνώντας τα χρόνια, κάποιοι Μύθοι μου έγιναν σκόνη, γιατί δεν ήταν αυτό που εγώ είχα πλάσει με την φαντασία μου και η πραγματικότητα ήταν, πως ήταν κι αυτοί άνθρωποι, με τα προτερήματά τους και τα ελαττώματά τους!

Λογικό ακούγεται, απλά, εγώ πέταγα.
Προσγειώθηκα ανώμαλα με την προσωπικότητα πολλών Πνευματικών ανθρώπων, μού πήρε πολύ χρόνο να το "δουλέψω" καλά μέσα μου και να μάθω να ξεχωρίζω την Τέχνη τους, το "προϊόν" τους, δηλαδή, απ' την προσωπικότητά τους.

Θυμάμαι, θύμωνα, όταν άρχισαν να πολιτικοποιούνται οι Πνευματικοί άνθρωποι.
Ένιωθα σα να με πρόδιναν.

Δικό μου το πρόβλημα, το ξέρω.
...Ήθελα όμως, να τους έχω ψηλά, έχανα τα πρότυπα...

Κάτι τέτοιο μού συμβαίνει και τώρα.
Η λογική μού λέει, έχει κοινό, πρέπει να στηρίξει τον αγώνα.

Απογοητεύομαι όμως, γιατί δεν είναι ξεκάθαρος ο αγώνας, ο αγώνας μου φαίνεται να μη μοιάζει με το δικό μου, εγώ λέω πως νοιάζομαι για την χώρα μου, το ίδιο λέει κι εκείνος, μπέρδεμα...

Εκείνος έχει κι ένα "προϊόν", την ψυχή του, δηλαδή, είναι γνωστός, διάσημος, που σημαίνει, αναγώρισαν κάποιοι την ψυχή του, κι όμως την καταθέτει σ' ένα κόμμα, σ' ένα χρώμα.

Δεν με πείθει για το τι χάνει.
Αν μού δείξει τι έχασε και τι συμφέρον έχει, μ' αυτό που υποστηρίζει, ναι, ίσως και να τον πιστέψω.

Εν ολίγοις, δεν κατέχω πολλά από πολιτική.
Από μικρή μού είπανε πως η αριστερά είναι για τους φτωχούς και τους αδικημένους, εκεί έμεινα.
Από μικρή μού είπανε για τον Χριστό και την Παναγιά, εκεί έμεινα.

...Όσο κι αν φαίνεται πως προχώρησα στα άλλα, εκεί έμεινα.

Τετάρτη ήταν που είπα στον γιο μου, ίσως να μην έρθω στο χωριό να ψηφήσω.
Με μπερδεύουν αυτές οι εκλογές, ως προς την βία κι εγώ δεν την μπορώ την βία.

Σήμερα, αφού είδα πως πέφτουν κομματικές γραμμές, ενώ τώρα μιλάμε για μέλλον της Ελλάδος, πια, κι όχι ποιος θα καθίσει στην καρέκλα, ναι, πρώτα ο Θεός, γιατί πρώτος είναι Αυτός, κι ας τον ξεχάσαμε... ετοιμάζω τα μπουγαλάκια μου για το χωριό, γιατί... τα μνημόνια μου το στερήσανε και η Δευτέρα θα είναι η μέρα που θα φύγει ακόμα πιο μακριά μου.

Φίλε, διάσημε, πες μου τι χάνεις ή έχασες, να σε πιστέψω....

Να μείνει αυτή η πρόταση, ποιητική, για την Λαμπρινή.

Πάμε, παρακάτω.

Χθες, πήρε το μάτι μου στο Φεις, μια είδηση, πως ο Πύρρος έκλαιγε στην Τι Βι, κάτι ότι φοβάται για το παιδί του.

Δεν το διάβασα, δεν το άντεχα.
Μού λύγησαν τον Μύθο μου, πριν χρόνια, εκείνη τη νύχτα, την Ιστορική της Νίκης, έγραψα κι εγώ την συγκίνησή μου στο ημερολόγιό μου και μάλιστα, στο Στιγμές κ.λ.π. (βιβλίο που εξέδωσα με δικά μου χρήματα - δάνειο που ξόφλησα, όμως, με στερήσεις!) τίμησα τις στιγμές αυτές, έτος 2006.

Ούτε απόψε άντεξα να δω αυτή την σκηνή, δεν την πέτυχα και στον γρήγορο δρόμο μου, στο Φεις.
(Αν κι έχω ανοιχτά, μη νομίζετε πως ξημεροβραδιάζομαι εκεί! Όταν πάω, σας φέρνω υλικό, φαίνεται!)

Πέτυχα όμως ένα ανοιχτό γράμμα.
Αυτό θέλησα να το διαβάσω, εκτιμάω τον Νίκο Ago, από παλιότερα, απ' τα blog, όποιος κι αν το έγραφε, θα το διάβαζα.
Έχει μεγαλύτερη βαρύτητα όμως, που το έγραψε ο Νίκος!
Με συγκίνησε, μπράβο του.

...Δεν ζητάω πολλά απ' τον Πύρρο. Δεν έχω περισσότερες απαιτήσεις, γιατί ήδη έδωσε πολλά, τότε που έπρεπε.

Νιώθω πως τον "χρησιμοποίησαν" οι Έλληνες, κι αυτό δεν με τιμάει, ως Ελληνίδα.

Αν είμασταν σωστοί, τον Πύρρο θα τον αφήναμε εκτός πολιτικής...
Να μείνει εκεί ΨΗΛΑ, να κρατάει τις μπάρες μας...

Αλλά, ας είναι.

Μακρυγορώ και περνάει η ώρα, κι αύριο, (σήμερα, δηλαδή,πήγε Παρασκευή), έχω τρέξιμο. Πρέπει να ξεκουραστώ.

Δε θα πω τι απαιτώ από συγκεκριμένους Πνευματικούς ανθρώπους, θα πω αυτό που νιώθω εγώ μέσα μου:

Για να μιλάς για Ελλάδα, πατρίδα, κ.λ.π. πρέπει να είσαι έτοιμος να θυσιαστείς και γι' αυτήν, στην πράξη, όχι μόνο στα λόγια.

Το ίδιο κυρίως, και για την Πίστη!

Τα ράσσα δεν κάνουν τον παπά, ούτε ο πολιτικός την αλήθεια.

Η ψυχή του, την κάνουν.

Φοβάμαι κι εγώ, ναι. Τρομάζω, ανησυχώ, κυρίως για τα παιδιά μου, όπως όλοι οι γονείς.
Έχω εμπιστοσύνη όμως, λίγο, ΠΟΛΥ, παραπάνω...

Κάνω τον Σταυρό μου συχνά, κοιτάζω ψηλά, προσεύχομαι, παρακαλώ, λέω και στους άλλους να τον κάνουν.

Σήμερα η μέρα μου, είχε πολύ συναισθηματική φόρτιση.
Πάντα ζω έντονα, τις όποιες στιγμές, ακόμα κι εδώ.

Έχει μεγάλη διαφορά να επισκέπτεσαι κάποιον στο Νοσοκομείο, απ' το να είσαι ο ίδιος ασθενής.

Άλλος αέρας...

Ο αέρας όμως, δεν έχει πόστο. Αλλάζει.

***

Αστεράκια, για να κρατήσω κι εν συντομία, το πολιτικό μέρος της Πέμπτης.

1)...Και μού λέει, ο Τάδε.

"Ήταν 18, 20 χρονών που τους στήσανε σε έναν τοίχο οι Γερμανοί, να τους εκτελέσουν. Ήταν μια παρέα από νέα παιδιά, αγόρια και κορίτσια. Μικρά. Μπορεί και λιγότερο. Και που λες, αυτή η γιαγιά, που σήμερα είναι 96 χρονών, τότε, 18, δε θυμάμαι, νιώθοντας ότι είναι χαμένη, έτσι κι αλλιώς, πετάγεται μπροστά στον Γερμανό, τον κοιτάει στα μάτια και τον ρωτάει με θράσσος: Μπορώ να μάθω, τουλάχιστον, γιατί θα με σκοτώσετε; Κι ο Γερμανός, σοκαρισμένος, δεν απάντησε. Άφησε όλη την παρέα ελεύθερη. Η γιαγιά ζει ακόμα..." 

2) Μπήκα στο μαγαζί. Άκουσα φασαρία. Μάλωναν άντρες. Φοβήθηκα λίγο, μα έπρεπε και να ψωνίσω, δεν προλάβαινα.
"Είναι κανείς, εδώ;" ρώτησα διστακτικά, γιατί δεν έβλεπα άντρες...
Βγήκε ένας κύριος απ' το βάθος, σκυφτός, νόμιζα θα πέσει... φοβήθηκα.
" Συγγνώμη... Υπάρχει ένταση; Να φύγω;..." ρώτησα δειλά.
"Όχι! Την τηλεόραση είχα και ξεχάστηκα!"
Τρελάθηκα!
Οι άντρες ήταν της τι βι!
Απίστευτος!
Είχε ήδη τρέξει να την χαμηλώσει, όταν εγώ έψαχνα τα λεφτά μου, για να δω, αν μού φτάνουν...
Πάντα πέφτω έξω, έχω και το χουβαρδαλίκι... παλιό κουσούρι... τα μ..μάω εγώ τα λεφτά, αρκεί να δώσουν χαρά στους άλλους, αρκεί να τά 'χω.

Ενώ εγώ μέτραγα... εκείνος είχε και το νου του εκεί... στους Δυναμικούς άντρες, που φώναζαν για να πείσουν!
Δε με νοιάζει ποιοι ήταν, ακόμα κι αν ήταν ο Δεσπότης  Παναγιώτης!
Άνθρωπος που φωνάζει, εκτός από αγανακτησμένος, μπορεί να μη λέει και αλήθεια.
Αφού είναι στην τι βι, πρέπει να σεβαστεί, αν όχι τον συνομιλητή, τουλάχιστον, τον κόσμο που ακούει!
Είμαι σκληρή, ναι. Έγινα, δεν αντέχεται η κατάσταση, από πολλές πλευρές.
Κι εκεί που ψώνιζα, του είπα και πως με τρόμαξε η εικόνα του, κ.λ.π.
Κι εκεί ο άνθρωπος, λύγησε.
Σχεδόν, έκλαιγε.
Γέρος άνθρωπος.
Χρόνια στο εμπόριο.
"Δεν το έχω ξαναδεί αυτό που γίνεται. ... Εμείς οι μαγαζάτορες, τόσα χρόνια δίπλα - δίπλα, να μην μιλάμε; Να βγάλουμε τώρα τα μάτια μας, ο ένας στον άλλον; Γιατί; Αν δεν υπήρχαν τα κόμματα, πώς θα υπήρχε διάλογος, πώς θα προχωρούσαμε; Έτσι; Ένας θα μας έκανε κουμάντο;"

Είπε και άλλα.
Αφάνταστα λυπημένος, ο κύριος. Έδειχνε απογοητευμένος, ακόμα και από οικογένεια.
Του ανέβασα ηθικό. Κατάλαβα πως είναι υπέρ του "Ναι", αλλά αυτό δεν με επιρέασε στο να τον στηρίξω ηθικά.
Του είπα να μην στεναχωριέται και να έχει περισσότερη εμπιστοσύνη στον Θεό.
Του είπα πως οι σχέσεις του, τρόμαξαν, να μη θυμώνει μεν, αλλά μπορεί να ήταν και ψεύτικες και να είναι μια καλή ευκαιρία, για να ξέρει τους φίλους του.
Του είπα να μην στεναχωριέται για τα παιδιά, θα βρουν τον δρόμο τους και να προσέχει την υγεία του.
Αν δεν αντέχει, να μην βλέπει τι βι, κ..λ.π. κ.λ.π.
Σοκ, έπαθα με τον κύριο, δεν το συζητάμε.

3) μάρκετ, ράφια άδεια.
Μια κοπέλα κοίταζε μια ώρα ένα σακκούλι μακαρόνια. Τ' άφηνε, τα έπαιρνε, κοίταζε τιμές, εκεί την άφησα, βιαζόμουνα... αλλιώς, ίσως και να την πλησίαζα.
Στο άλλο μάρκετ, πέτυχα και συνάδελφο παλιά, μεγάλη συγκίνηση και αγκαλιά, με βοήθησε και στα ράφια... να βρω τι έψαχνα.
Ν. Δ. η κοπέλα, Και; Αλλάζει κάτι σε ότι μας ένωνε και συγκινηθήκαμε;

Γράψε ένα λάθος, Κατερίνα, για την κοπέλα με τα μακαρόνια.

Αυτά και πήγε 3:56, μού την έφερε πάλι το ξημέρωμα, στοπ.

...Α και ξόφαλτσα, άκουσα μια φωνή να λέει στην τι βι:

"Στις φλέβες μας κυλάει χρήμα, Τράπεζες, κ.λ.π.!"

Τί έλεγε ο άνθρωπος;
Από πότε;
Νόμιζα πως στις φλέβες μας κυλάει αίμα και μάλιστα Ελληνικό!
Έχει άλλο DNA το δικό μας, χωρίς να περιφρονώ των άλλων!
Όχι, όμως και χρήμα!

Τί αντιποίηση, Θεέ μου!
Το χρήμα είναι το μέσον, φίλος!
Το αίμα είναι... ζήσε, χωρίς αυτό!

Πέμπτη και να μείνει, ως έχει!