Στίχοι: Πολυξένη Βελένη Μουσική: Νίκος Παπάζογλου Πρώτη εκτέλεση: Νίκος Παπάζογλου
Είναι κάτι στιγμές, τρυφερές και λεπτές, σαν κλωστές τυλιγμένες σ' αδράχτι, σε γυρνούν απαλά, σε μεθούν σιωπηρά, σε γεμίζουν με πείσμα και άχτι...
για όλα αυτά που ζητάς, για πολλά που πονάς, για το τίποτε μιας ευτυχίας, και γυρνάς σαν τρελός, του καθρέφτη εαυτός, θύμα-θύτης κακής συγκυρίας.
Πλημμυρίζουν το χθες μαγεμένες σκιές, που ξοπίσω μου γράφουν τροχιά, με κρατούνε θαρρώ σαν αλήθειες παλιές σε λαβύρινθο δέσμιο βαθιά.
Είναι κάτι στιγμές, σα μικρές πινελιές ζωγραφιάς που δεν έχει τελειώσει, λείπουν λίγα ακριβά των χρωμάτων νερά, για να δώσουν του τόπου τη γνώση.
Για τους κήπους της γης, για το ροζ της αυγής, για το κύμα που απόμεινε μόνο, να χαϊδεύει με αφρούς, τους πικρούς μας καημούς και να διώχνει της πίκρας τον πόνο.
Σχόλιο: Είναι κάτι στιγμές... Ιερές, που μοιάζουν με γέννα. Γεννάς και συνάμα, γεννιέσαι, αναγεννιέσαι, μαζί τους.
Ζωή, περίμενέ με, δεν αργώ.
Είναι κάτι στιγμές, απερίγραπτες κι αθάνατες.
Κοιτάς ουρανό και γη, κλαις και γελάς, μαζί, μέσα απ' την ψυχή που δεν παύει να ελπίζει και να ευχαριστεί, Θεό και ανθρώπους.
Είναι κάτι στιγμές που τις κρατάς, δεν τις πετάς, γιατί δεν "πιάνονται", υπερβαίνουν τα καθημερινά, είναι αόρατες.
