"Σ' ευχαριστώ, Σε!"

Νύχτα και περπατούσα.
Άδειοι οι δρόμοι, ήταν αργά.
Το μυαλό σιγοτραγουδούσε:

και το φεγγάρι από ψηλά, κοκκίνιζε.
Το κοίταξα, του εξήγησα και μετά, χρύσησε πάλι, ήρθε στα ίσια του, στις δικές μου έννοιες.
Το μυαλό επαναλάμβανε: "Σ' ευχαριστώ, Σε!", ξανά και ξανά, το φεγγάρι φώτιζε, μέχρι το σπίτι.
Ακόμα φωτίζει, όσους το προσέχουν.