Σήμερα ακούω φωνές

Καλοκαίρι είναι, Σάββατο βράδυ είναι, τί να το κάνεις;
Άχρηστο...
Μέχρι τον κήπο πήγα, κι εκεί στα γρήγορα...
Λες και με κυνηγούσαν οι φωνές.
Φωνές από χθες.
Φωνές Ελληνικές, γυναικείες, αντρικές, φωνές ξένων, φωνές σε μετάφραση, φωνές φίλων, φωνές αγνώστων, φωνές γειτονιάς, φωνές οικογένειας, φωνές του μέσα μου, σιωπές του έξω μου.
Όλες οι φωνές κάτι λένε.
Η σιωπή μου, τίποτα.
Είπα να την φωνάξω, να πάρει θέση, πρέπει.
Προσπαθώ να καταλάβω.
Έχω εμπειρία ζωής, δεν έχω γνώση, να μάθω.
Ποιος μιλάει σωστά και ποιος όχι;
Ποιος με πείθει, ποιος όχι;
Ποιος έχει συμφέρον;
Ποιος και γιατί φωνάζει, για να με πείσει για το δίκιο του;
Πώς τον λένε;
Συμφωνώ μ' αυτό, διαφωνώ με τ' άλλο...
Μα, πώς γίνεται να είναι απ' αυτό το κόμμα;
Γιατί μπερδεύουν τα κόμματα;
Γιατί μου τα χαλάνε;
Γιατί;
Πώς γίνεται κανένας και καμιά να μη με καλύπτει;
Πώς γίνεται να βγαίνουν οι περισσότεροι απ' το κυρίως θέμα;
Πώς γίνεται να τους ρωτάς, εφόσον διψούν: "Ναι ή Όχι στο ακριβοπληρωμένο νερό;" και να σού απαντούν:
Ναι, ανήκουμε στην πηγή, θα την φτάσουμε την πηγή, να μην απομακρυνθούμε απ' την πηγή, αγαπάμε την πηγή, θυσιαστήκαμε για την πηγή, πίνουν άλλοι, ναι, μα θα πιούμε κι εμείς...κ.λ.π.
Ρε συ, στεγνώσαμε, δεν δίψασες, φαίνεται...
Δε σού εύχομαι να διψάσεις, μόνο, βούλωσ' το!

Ακούω φωνές, με πνίγουν φωνές.
Μαζοχίζομαι ακούγοντάς τες.
Πότε πότε, διαβάζω κιόλας.
Όλοι νοιάζονται για το νερό, έτσι φαίνεται, μόνο που δεν νοιάζονται όλοι, για το αν κάποιοι πέθαναν από αφυδάτωση, αν κάποιοι κινδυνεύουν να πνιγούν, αν κάποιοι πνίγηκαν στα βρώμικα νερά τους που μας πότισαν.
Όπως και να έχει, το νερό είναι δικαίωμα.
Διψασμένη θα το διεκδικήσω δημοκρατικά, ξέροντας καλά πως είναι λίγο, πως είναι πολύτιμο, πως πρέπει να φτάσει για όλους, αρκεί να φτάσω ελεύθερη κοντά του, όχι δεμένη χειροπόδαρα, με βουλωμένα τ' αυτιά από πληρωμένες φωνές και χωρίς τσιρότο στο στόμα.
Κυρίως, χωρίς να μου λένε, πως θα το πιω.

Πανικός σκόρπιος.
Φιλοσοφία μεγάλη.
Δις και τρις, εκατομμύρια, μάθε να μετράς.
Πάνε χρόνια που καταργήθηκε το πορτοφόλι.

... Ακούω φωνές, ακόμα.
Μιλάνε για δημοκρατία, αξιοπρέπεια.

Μαλώνουν.
Για ποιανού το δίκιο;

Σκιάζομαι, τρόμαξαν και τα παιδιά...
Ποια παιδιά;

Έχουν άραγε παιδιά αυτοί που μαλώνουν;
Είχαν όνειρα αυτά τα παιδιά και τ' άλλα που μεγαλώνουν;

Χάλασε και η αντίκα τηλεόραση...
Τόσες φωνές!...
Θόλωσε...

Απευθείας σύνδεση με την Βουλή, κι όμως νιώθω βία γηπέδου.
Από παντού.

Ο ήχος των φωνών, δεν με καλύπτει.

Άρρωστοι;

Ακούω φωνές.
Άρρωστη;

Ξημέρωμα Κυριακής

Διάλειμμα φωνών και της δικής μου.