Τα των, ανέγγιχτα.

Σκοτεινή μέρα, θύμιζε Σταύρωση. Μια σταχτόμαυρη αντάρα ο ουρανός, ψιλόβρεχε.
Ύπνο, ξύπνιο, όνειρο ή εφιάλτης, ανταριασμένα κι αυτά.
Αν έπεφτε ένας κεραυνός, ίσως να τα ξεχώριζε.
Δεν έπεφτε όμως, κι έπρεπε να βραχείς.
Στον κατήφορο εξωτερικά,
στον ανήφορο, μέχρι και μέσα απ' το κόκαλο.
Μιλάμε για κόκαλο λεπτό και πολυκαιρισμένο, εύκολα βρέχεται, δύσκολα στεγνώνει.
Όνειρο ή εφιάλτης;
Ανοιξιάτικη μπόρα ή σταθερός χειμώνας;
Τέλος υπομονής ή ακόμα ένα λάθος;
Σκουπίδια έβγαλε το κύμα, κι ας ήταν δυνατή βροχή, μακριά η θάλασσα, κοντά το τσουνάμι, μπήκε στην πόλη, διέσχισε λεωφόρους, για να βρέξει τα πόδια μου, τα κόκαλά μου...
Υπήρξε πρόθεση.
Ένα μάθημα ακόμα του καιρού, προς επιπόλαιους ναυτιλωμένους, σαν κι εμένα.
Υπάρχει ελπίδα;
Πού μας έπεσε;
Πού μας ξέφυγε;
Πότε θα την βρούμε;
Κι ο δάσκαλος, στεναχωρημένος, απάντησε Κινέζικα.
Ακόμα, δεν κατάφερα να μεταφράσω.
Τα λεξικά δε με βοηθάνε, μόνο τα φαρμακεία...
Τί κρίμα;
Η ελπίδα ζει, τώρα;
Ζει και θα πάει στον Ακάθιστο!
Εκεί που γιατρεύονται όλα.