Ενθύμια. Σκουπιδάκια;

Απ' τον Σεπτέμβρη, σκαλίζω, διαλέγω, ξεχωρίζω, χαρίζω, πετάω...
Γέμισε βιβλία, ενθύμια, εφημερίδες και χαρτιά, όλο το σπίτι, τόσο που δεν χωράμε να στρίψουμε....
Ποιο αυστηρή, από ποτέ άλλοτε.
Πρέπει.
Πρέπει να "χωρέσουμε" τις ανάγκες του τώρα μας.

Χθες συζητούσα με μια κοπελίτσα που πέθανε η μαμά της, νεότατη, από καρκίνο, πριν λίγους μήνες.
Διάλεγε το κορίτσι το δωμάτιό της...
"Αν πέταξα!..." είπε, κι ένιωσα να με τσιμπάνε αγκάθια, πολλά αγκάθια.
"Δεν μπορείς να φανταστείς, τι κράταγε! Αν πέταξα!..."

...Κάποια στιγμή, βρήκα φωνή και "για την μαμά σου ήταν σημαντικά..., ενώ για σένα...", είπα.
"Τα σημαντικά τα κράτησα..." είπε το κορίτσι.
..."Δεν μπορείς να ξέρεις, ωστόσο, καλά έκανες. Αλήθεια, τι μάζευε;"

Είπε το κορίτσι, αλλά στάθηκα στα τούλια:
"Μα είχε τόσα τούλια από μπουμπουνιέρες... Τί τα κράταγε; Τί θα τα έκανε;"

Δάκρυ κρύφτηκε, ξεροκατάπια.
"Γάμους ήθελε να θυμάται, ελπίζοντας να προλάβει να χαρεί και τους δικούς σας..." αλλά, άλλαξα κουβέντα.
Όχι άλλη φόρτιση. Αρκεί να γελάει το κορίτσι, να μην την πάρει από κάτω.
"Οι νεκροί με τους νεκρούς, οι ζωντανοί με τους ζωντανούς", λένε.
Οι νεκροζώντανοι... δεν ξέρω με ποιους είναι.

Ένα κιτρινισμένο χαρτάκι ήταν, έτυχε να το κρατήσω, να δω τι έγραφε, κι έτσι γλύτωσε, δεν πετάχτηκε στα σκουπίδια..
Πολλά χρόνια πίσω. 1985
Το κράτησα, το έδειξα στον γιο μου, ο οποίος γέλασε...
Μπερδεμένο το γέλιο του.
Είχε κάτι ανάμικτο από συγκίνηση και "τί έγινε;"
Σα να έλεγε: "αφού έχεις εμένα, τί το χρειάζεσαι χαρτάκι;"
Δεν είπε λέξη, έφυγα από κοντά του, πριν πει.
Δεν άντεχα και ν' ακούσω, ούτε να εξηγήσω...

...Το πέτυχα σε κακή στιγμή του. Αυτό ήταν. Ξέρω ότι τα παιδιά μου, μού μιάσανε... Κρατάνε πολλά ενθύμια, γι' αυτό "πετάω" τα δικά μου, για να μπορούμε να στρίψουμε...
Να "χωρέσει" το τώρα μας και κυρίως τα παιδιά μας!

Φυσικά και το ξανακράτησα.
...Απλά, θ' αλλάξει θέση.