Τρίτη 29 Νοεμβρίου 2016
Ο δεκάλογος της θετικής ψυχολογίας
Ο δεκάλογος της θετικής ψυχολογίας
Δείτε όλα τα άρθρα του NowDoctor.gr
Γράφει ο Ψυχολόγος, Γιάννης Ξηντάρας
Η αξία της θετικής σκέψης στην ψυχολογία
των ανθρώπων είναι αδιαμφισβήτητη. Όλοι μιλούν για θετικά συναισθήματα,
θετική ενέργεια… και έχουν δίκιο. Η καλή ψυχολογία, με απλούς,
καθημερινούς όρους καθορίζεται από αυτές τις παραμέτρους -γνωστές σε
όλους αλλά συχνά παρατημένες μέσα στη δίνη της τρέχουσας πραγματικότητας
του καθενός…
Ας τους ρίξουμε μια ματιά (έστω και βιαστική), κι ας κρατήσουμε κάτι για εμάς. Ας απαριθμήσουμε την θετικότητα:
Ας τους ρίξουμε μια ματιά (έστω και βιαστική), κι ας κρατήσουμε κάτι για εμάς. Ας απαριθμήσουμε την θετικότητα:
1. Αγαπώ τον εαυτό μου, τους άλλους, τη φύση, την ίδια την υπόσταση της ζωής, την ζωντάνια της!
2. Νοιάζομαι για τον εαυτό μου, τους άλλους, την φύση. Φροντίζω τις σχέσεις μου με όλα αυτά, αλλά και με το καθένα ξεχωριστά.
3. Διατηρώ επαφή με τα συναισθήματά μου. Νοιώθω, αφουγκράζομαι τις αποχρώσεις του «μέσα» μου.
4. Εκφράζομαι ελεύθερα, δυνατά, σιγά, πολύ, λίγο, σοβαρά, αστεία…. Ανοίγω-όσο μπορώ- την ψυχή μου και την επικοινωνώ με τον κόσμο γύρω μου.
5. Ακονίζω την σκέψη μου. Διαβάζω, ενημερώνομαι, μαθαίνω. Δεν λιμνάζω στα στερεότυπα και στις δογματικές αντιλήψεις.
6. Δημιουργώ. Κινούμαι έναντι της στασιμότητας, δεν επαναπαύομαι , εξελίσσομαι…
7. Αφήνω χώρο στην φαντασία (τον μοναδικό ιδιωτικό χώρο που- σε πρώτο χρόνο τουλάχιστον – δεν έχει πρόσβαση κανείς, είμαι απόλυτα ελεύθερος, δεν χρειάζεται να δώσω δικαιώματα κλπ.)
8. Νοιάζομαι για το σώμα μου: την υγιεινή του, την διατροφή μου. Αγαπώ την εικόνα μου και φροντίζω για την σωστή και επαρκή ανάπτυξή της.
9. Ξεκουράζομαι. Απενοχοποιώ την ανάπαυση, την αργία το λίγο. Μαθαίνω να απολαμβάνω την ησυχία, τους χαλαρούς ρυθμούς- τουλάχιστον ως αντιστάθμισμα σε μια πολύβουη καθημερινότητα.
10. Τρέφω την πνευματικότητά μου, με ό,τι της κάνει καλό: θέατρο, μουσική, ένα καλό βιβλίο, μια καλή συζήτηση, διαλογισμό, ένας περίπατος στη φύση, για κάποιους η εκκλησία, για άλλους κάτι άλλο… Και τέλος ένα ενδέκατο σημείο που αναπλαισιώνει όλα τα προηγούμενα:
11. Απαριθμώντας την θετικότητα, αναλογίζομαι πόσες χαρές- μικρές, απλές, προσβάσιμες – έχει η ζωή…..
2. Νοιάζομαι για τον εαυτό μου, τους άλλους, την φύση. Φροντίζω τις σχέσεις μου με όλα αυτά, αλλά και με το καθένα ξεχωριστά.
3. Διατηρώ επαφή με τα συναισθήματά μου. Νοιώθω, αφουγκράζομαι τις αποχρώσεις του «μέσα» μου.
4. Εκφράζομαι ελεύθερα, δυνατά, σιγά, πολύ, λίγο, σοβαρά, αστεία…. Ανοίγω-όσο μπορώ- την ψυχή μου και την επικοινωνώ με τον κόσμο γύρω μου.
5. Ακονίζω την σκέψη μου. Διαβάζω, ενημερώνομαι, μαθαίνω. Δεν λιμνάζω στα στερεότυπα και στις δογματικές αντιλήψεις.
6. Δημιουργώ. Κινούμαι έναντι της στασιμότητας, δεν επαναπαύομαι , εξελίσσομαι…
7. Αφήνω χώρο στην φαντασία (τον μοναδικό ιδιωτικό χώρο που- σε πρώτο χρόνο τουλάχιστον – δεν έχει πρόσβαση κανείς, είμαι απόλυτα ελεύθερος, δεν χρειάζεται να δώσω δικαιώματα κλπ.)
8. Νοιάζομαι για το σώμα μου: την υγιεινή του, την διατροφή μου. Αγαπώ την εικόνα μου και φροντίζω για την σωστή και επαρκή ανάπτυξή της.
9. Ξεκουράζομαι. Απενοχοποιώ την ανάπαυση, την αργία το λίγο. Μαθαίνω να απολαμβάνω την ησυχία, τους χαλαρούς ρυθμούς- τουλάχιστον ως αντιστάθμισμα σε μια πολύβουη καθημερινότητα.
10. Τρέφω την πνευματικότητά μου, με ό,τι της κάνει καλό: θέατρο, μουσική, ένα καλό βιβλίο, μια καλή συζήτηση, διαλογισμό, ένας περίπατος στη φύση, για κάποιους η εκκλησία, για άλλους κάτι άλλο… Και τέλος ένα ενδέκατο σημείο που αναπλαισιώνει όλα τα προηγούμενα:
11. Απαριθμώντας την θετικότητα, αναλογίζομαι πόσες χαρές- μικρές, απλές, προσβάσιμες – έχει η ζωή…..
Ο Γιάννης Ξηντάρας είναι πτυχιούχος
Ψυχολογίας από το Εθνικό Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών,
Επιστημονικός Υπεύθυνος στο Κέντρο Συμβουλευτικής και Ψυχολογικής
Υποστήριξης «Επαφή». Μέλος της Ελληνικής Εταιρείας Εφηβικής Ιατρικής
& του Συλλόγου Ελλήνων Ψυχολόγων. Το κέντρο «Επαφή» βρίσκεται στο
Σταυρό της Αγίας Παρασκευής, λίγα μόλις λεπτά μακριά από τις περιοχές
Αγία Παρασκευή, Χαλάνδρι, Γέρακας, Χολαργός και Παλλήνη.
Δευτέρα 28 Νοεμβρίου 2016
Πιο ευτυχισμένοι όσοι τραβάνε πολλές φωτογραφίες
Σύμφωνα με αμερικανική μελέτη
Πιο ευτυχισμένοι όσοι τραβάνε πολλές φωτογραφίες
Νέα Υόρκη
Όσοι τραβάνε πολλές φωτογραφίες από τα αξιοθέατα και γενικά με ό,τι τους τραβάει την προσοχή γύρω τους, νιώθουν πιο ευτυχισμένοι σε σχέση με όσους δεν φωτογραφίζουν καθόλου, αποφαίνεται αμερικανική μελέτη που δημοσιεύθηκε στο επιστημονικό έντυπο Personality and Social Psychology.
Οι ερευνητές του Πανεπιστημίου της Νότιας Καλιφόρνια, με επικεφαλής την αναπληρώτρια καθηγήτρια Κρίστιν Ντιλ, μελέτησαν περισσότερους από 2.000 ανθρώπους και διαπίστωσαν ότι, όσοι φωτογραφίζουν τις εμπειρίες τους, από μια βόλτα σε μια ξένη πόλη ή μουσείο έως το γλυκό που μόλις τους σέρβιραν, περνάνε γενικά καλύτερα, σε σχέση με όσους αποφεύγουν τις φωτογραφίες.
«Η φωτογράφηση μπορεί να αυξήσει την ευχαρίστηση των θετικών εμπειριών, αυξάνοντας την προσωπική εμπλοκή κάποιου σε αυτές», εξηγεί η Δρ Ντιλ.
Οι ερευνητές πραγματοποίησαν πειράματα, τρία σε πραγματικές συνθήκες και έξι σε εργαστηριακές συνθήκες, ζητώντας από τους εθελοντές, είτε να φωτογραφίζουν ό,τι τους άρεσε γύρω τους, είτε όχι. Σχεδόν σε όλα τα πειράματα, όσοι τράβηξαν φωτογραφίες, δήλωσαν στη συνέχεια πως ένιωθαν καλύτερα συγκριτικά με όσους δεν είχαν φωτογραφίσει τίποτε.
Αυτό εξηγεί, κατά τους ερευνητές, γιατί οι χρήστες του Facebook ανεβάζουν περίπου δύο δισεκατομμύρια φωτογραφίες κάθε μέρα, ενώ του Instagram γύρω στα 80 εκατομμύρια.
Επιπλέον, υποστηρίζουν ότι η μελέτη αντικρούει την άποψη ότι η φωτογράφηση αποσπά κάποιον από την βίωση μιας εμπειρίας. Για παράδειγμα, σε ένα από τα πειράματα σε ένα μουσείο, όπου οι εθελοντές φορούσαν ειδικά γυαλιά που κατέγραφαν τις κινήσεις των ματιών τους, όσοι τραβούσαν φωτογραφίες, περνούσαν περισσότερη ώρα κοιτάζοντας τα εκθέματα.
Σε ένα άλλο πείραμα, διαπιστώθηκε ότι ακόμη και όταν κανείς απλώς σκέπτεται την προοπτική ότι θα τραβήξει φωτογραφίες, αυτό τον κάνει να νιώθει πιο χαρούμενος με ό,τι καινούριο ζει.
Ωστόσο, αν η κάμερα είναι βαριά, τότε η φωτογράφηση καταντά βαρίδι, ενώ πιο δυσάρεστη μπορεί επίσης να γίνει μια εμπειρία, όταν φωτογραφηθεί, σε περίπτωση που αφορά κάτι άσχημο.
Επιμέλεια: Μαίρη Μπιμπή
Οι ερευνητές του Πανεπιστημίου της Νότιας Καλιφόρνια, με επικεφαλής την αναπληρώτρια καθηγήτρια Κρίστιν Ντιλ, μελέτησαν περισσότερους από 2.000 ανθρώπους και διαπίστωσαν ότι, όσοι φωτογραφίζουν τις εμπειρίες τους, από μια βόλτα σε μια ξένη πόλη ή μουσείο έως το γλυκό που μόλις τους σέρβιραν, περνάνε γενικά καλύτερα, σε σχέση με όσους αποφεύγουν τις φωτογραφίες.
«Η φωτογράφηση μπορεί να αυξήσει την ευχαρίστηση των θετικών εμπειριών, αυξάνοντας την προσωπική εμπλοκή κάποιου σε αυτές», εξηγεί η Δρ Ντιλ.
Οι ερευνητές πραγματοποίησαν πειράματα, τρία σε πραγματικές συνθήκες και έξι σε εργαστηριακές συνθήκες, ζητώντας από τους εθελοντές, είτε να φωτογραφίζουν ό,τι τους άρεσε γύρω τους, είτε όχι. Σχεδόν σε όλα τα πειράματα, όσοι τράβηξαν φωτογραφίες, δήλωσαν στη συνέχεια πως ένιωθαν καλύτερα συγκριτικά με όσους δεν είχαν φωτογραφίσει τίποτε.
Αυτό εξηγεί, κατά τους ερευνητές, γιατί οι χρήστες του Facebook ανεβάζουν περίπου δύο δισεκατομμύρια φωτογραφίες κάθε μέρα, ενώ του Instagram γύρω στα 80 εκατομμύρια.
Επιπλέον, υποστηρίζουν ότι η μελέτη αντικρούει την άποψη ότι η φωτογράφηση αποσπά κάποιον από την βίωση μιας εμπειρίας. Για παράδειγμα, σε ένα από τα πειράματα σε ένα μουσείο, όπου οι εθελοντές φορούσαν ειδικά γυαλιά που κατέγραφαν τις κινήσεις των ματιών τους, όσοι τραβούσαν φωτογραφίες, περνούσαν περισσότερη ώρα κοιτάζοντας τα εκθέματα.
Σε ένα άλλο πείραμα, διαπιστώθηκε ότι ακόμη και όταν κανείς απλώς σκέπτεται την προοπτική ότι θα τραβήξει φωτογραφίες, αυτό τον κάνει να νιώθει πιο χαρούμενος με ό,τι καινούριο ζει.
Ωστόσο, αν η κάμερα είναι βαριά, τότε η φωτογράφηση καταντά βαρίδι, ενώ πιο δυσάρεστη μπορεί επίσης να γίνει μια εμπειρία, όταν φωτογραφηθεί, σε περίπτωση που αφορά κάτι άσχημο.
Επιμέλεια: Μαίρη Μπιμπή
health.in.gr, ΑΠΕ-ΜΠΕ
Ψυχγραφέας
...Περιπλανώμενη, ακούγοντας κάτι για ΨΥΧ, θυμήθηκα ότι στο πρώτο μου βιβλίο μαζί με το Δεσταπα, έγραφα και ψυχγραφέας, αντί συγγραφέας.
Φυσικά ο εκδότης μου, κι αυτό το απέρριψε!(εποχή 1998)
Φυσικά ο εκδότης μου, κι αυτό το απέρριψε!(εποχή 1998)
Κυριακή 27 Νοεμβρίου 2016
Η πυρπόληση Ζαγοράς και οι γυναίκες(*) ...
[...] Στα σκοτεινά χρόνια της τελευταίας κατοχής έτυχε να γίνω αυτόπτης μάρτυς του ηρωισμού τών γυναικών τον Πηλίου. Τον χειμώνα του 1943, χειμώνα αλησμόνητο, ανελέητο, βαρύτατο και σκληρό έτυχε να βρίσκομαι στη Ζαγορά του Πηλίου. Κρύο, πείνα, σκλαβιά. Τα τρία αυτά δεινά της πατρίδας, όπως έλεγε κι ο παλιός ρωμαντικός ποιητής:
«έψαλλαν και τα τρία θανάτου μοιρολόγια
σε μια τονισμένα φρικώδη μουσική».
Στο Χορευτό της Ζαγοράς υπήρχε ένα Ιταλικό τάγμα και φύλαγε μην τυχόν κάνουν οι Άγγλοι απόβαση και πιάσουν τον αμαξιτό Χορευτού - Ζαγοράς - Βόλου.
Στις 25 του Γεννάρη του 1943 γινότανε ένας γάμος στην Περαχώρα της Ζαγοράς. Το χιόνι είχε σκεπάσει όλο το χωριό. Όλοι είχαν πάει στο γάμο, χόρευαν κι είχαν έλθει στο κέφι. Από μια ολότελα τυχαία κακότυχη σύμπτωση ένας Έλληνας ένοπλοΗ πυρπόληση Ζαγοράς και οι γυναίκες(*) ...ς, όχι Πηλιορείτης, σκότωσε ένα 'Ιταλό στρατιώτη. Ο ένοπλος Έλληνας συναντήθηκε τυχαία με τον Ιταλό στρατιώτη. Ο Ιταλός όταν είδε ξαφνικά μπροστά του τον ένοπλο αντάρτη σήκωσε το όπλο του να πυροβολήσει. Ο Έλληνας πρόφθασε και πυροβόλησε γρηγορώτερα και σκότωσε τον Ιταλό. Το χωριό δεν έφταιγε. Όταν είδε το νεκρό Ιταλό, οι κάτοικοι χάσανε την ψυχραιμία τους και προσπάθησαν να τον κρύψουν μέσα στο χιόνι. Αυτό είταν το πρώτο επεισόδιο, που έγινε στο Πήλιο. Αμέσως το τάγμα του Χορευτού και στρατός Ιταλικός απ’ το Βόλο με Ιταλό στρατηγό επί κεφαλής ήλθαν στη Ζαγορά.
«έψαλλαν και τα τρία θανάτου μοιρολόγια
σε μια τονισμένα φρικώδη μουσική».
Στο Χορευτό της Ζαγοράς υπήρχε ένα Ιταλικό τάγμα και φύλαγε μην τυχόν κάνουν οι Άγγλοι απόβαση και πιάσουν τον αμαξιτό Χορευτού - Ζαγοράς - Βόλου.
Στις 25 του Γεννάρη του 1943 γινότανε ένας γάμος στην Περαχώρα της Ζαγοράς. Το χιόνι είχε σκεπάσει όλο το χωριό. Όλοι είχαν πάει στο γάμο, χόρευαν κι είχαν έλθει στο κέφι. Από μια ολότελα τυχαία κακότυχη σύμπτωση ένας Έλληνας ένοπλοΗ πυρπόληση Ζαγοράς και οι γυναίκες(*) ...ς, όχι Πηλιορείτης, σκότωσε ένα 'Ιταλό στρατιώτη. Ο ένοπλος Έλληνας συναντήθηκε τυχαία με τον Ιταλό στρατιώτη. Ο Ιταλός όταν είδε ξαφνικά μπροστά του τον ένοπλο αντάρτη σήκωσε το όπλο του να πυροβολήσει. Ο Έλληνας πρόφθασε και πυροβόλησε γρηγορώτερα και σκότωσε τον Ιταλό. Το χωριό δεν έφταιγε. Όταν είδε το νεκρό Ιταλό, οι κάτοικοι χάσανε την ψυχραιμία τους και προσπάθησαν να τον κρύψουν μέσα στο χιόνι. Αυτό είταν το πρώτο επεισόδιο, που έγινε στο Πήλιο. Αμέσως το τάγμα του Χορευτού και στρατός Ιταλικός απ’ το Βόλο με Ιταλό στρατηγό επί κεφαλής ήλθαν στη Ζαγορά.
Κάλεσαν όλον τον πληθυσμό, άνδρες, γυναίκες και παιδιά στην πλατεία του Αγ. Γεωργίου οι Ιταλοί για να τους μιλήσει τάχα ο στρατηγός. 'Ανύποπτος ό κόσμος γέμισε την πλατεία.
Τότε έκλεισαν όλους τους άνδρες από 20 - 60 χρονών στο σχολείο κάπου 400 άνδρες και έδιωξαν τις γυναίκες, λέγοντας να πάνε να φέρουν φαγητό για τους άνδρες τους.
Οι Ιταλοί στρατιώτες άρχισαν αμέσως να λεηλατούν και να καινέ τα σπίτια της Περαχώρας.
Οι γυναίκες δεν τα έχασαν καθόλου. Με τις εμπρηστικές σκόνες, που έριχναν οι Ιταλοί έπαιρναν αμέσως φωτιά τα πελώρια αιωνόβια σπίτια της Ζαγοράς, γεμάτα λάδια, φουντούκια, καρύδια, αλεύρι, χόρτα για τα ζώα.
Οι γυναίκες όλες μαζί, μόλις έβλεπαν ένα σπίτι να παίρνει φωτιά έτρεχαν και το έσβηναν ρίχνοντας φτυαριές, φτυαριές το χιόνι πάνω στις φλόγες. Οι Ιταλοί τις έσπρωχναν, τις χτυπούσαν, τις έδιωχναν. Εκείνες, σαν θεριά, με τα μαλλιά τους σφικτά δεμένα με τα μαντήλια τους, για να μην πάρουν φωτιά υπερασπιζότανε τα σπίτια τους και τα νοικοκυρά τους. Οι δασκάλισσες τον χωριού και πολλές άλλες γυναίκες έπεσαν στα πόδια του Ιταλού στρατηγού και τον παρακαλούσαν να λυπηθεί το ανεύθυνο χωριό. Έτσι ό ηρωισμός και η αυτοθυσία των γυναικών έσωσε τη Ζαγορά και μόνο 80 σπίτια της Περαχώρας κάηκαν. Οι άμοιρες γυναίκες της Ζαγοράς, είδαν όλα τα μουλάρια τού χωριού να κουβαλούν στο Βόλο σαν πλιάτσικο τα κιλίμια τους, τα προικιά τους και τα ωραία υφαντά των Ζαγοριανών σπιτιών, που τα είχαν κάνει γενεές γυναικών με κόπο και δουλειά ασταμάτητη.
Οι 400 άνδρες ωδηγήθηκαν στις φυλακές τού Βόλου. Οκτώ από αυτούς τουφεκίσθηκαν, οι άλλοι απολύθηκαν ύστερα από μήνες.
Στο διάστημα αυτό οι γυναίκες της Ζαγοράς εργάσθηκαν ηρωικά στα κτήματα, για να θρέψουν τα παιδιά και τους φυλακισμένους άνδρες τους. Πεζοπορούσαν ώρες, να πάνε στο Βόλο, κουβαλώντας ψωμί και τρόφιμα στους φυλακισμένους. Νύχτα μέρα δούλευαν οι γυναίκες μόνες στα κτήματα. Πολλές φορές οι άμοιρες σκελετωμένες γυναίκες έπεφταν λιπόθυμες απ' την πείνα, γιατί το λίγο ψωμί πού εξοικονομούσαν προσπαθούσαν να το κρύψουν για τα παιδιά τους και για τούς φυλακισμένους άνδρες τους. Αυτής περνούσαν με λίγα χόρτα, λίγα χαμοκέρασα και λίγα τρυφερά βλαστάρια φτέρης, που τα τηγάνιζαν, για να ξεγελάσουν την πείνα τους.
Ηρωικές γυναικείες μορφές! Διερωτώμαι αλήθεια: Γιατί τα γυναικεία σωματεία της Ελλάδας δεν ύψωσαν κάποιο μνημείο εις μνήμην της σκελετωμένης και πεινασμένης Ελληνίδας γυναίκας, πού γύριζε στην κατοχή σ' όλους τούς δρόμους της Ελλάδας, για να εξοικονομήσει κάτι για το σπιτικό της, για τα παιδιά της, για τον άντρα της;
Μετά το κάψιμο τις Ζαγοράς, το Ιταλικό στρατηγείο διέταξε ν' αδειάσει όλο το χωριό.
Και οι Ζαγοριανοί σκόρπισαν όπου μπόρεσαν στα γειτονικά χωριά, κουβαλώντας μαζύ τους τρόφιμα, ρούχα, και ότι άλλο μπορούσαν. [...]
--------------------------------
(*) Στην ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΚΑΙ ΛΑΟΓΡΑΦΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΤΩΝ ΘΕΣΣΑΛΩΝ της Αθήνας στα 1959 η δημοσιογράφος Καλλιόπη Πάντου έδωσε μια διάλεξη με θέμα« Γυναίκες της Θεσσαλίας και του Πηλίου».
Αυτή η διάλεξη (όπως κι άλλες) τυπώθηκε σε φυλλάδιο 41 σελίδων την ίδια χρονιά.
Είναι πράγματι μια εξαιρετική αναδρομή στη ζωή και την προσφορά των γυναικών του τόπου μας διαχρονικά. Η σχετική ιστορία με την Κατοχή στη Ζαγορά είναι τμήμα της ομιλίας. (Αντιγραφή σε μονοτονικό από τις σελ. 33-35)
----------------------------------
Φωτογραφία από το αρχείο ΔΗΚΙ Βόλου: Γυναίκες σε μνημόσυνο του ΕΑΜ.
Τότε έκλεισαν όλους τους άνδρες από 20 - 60 χρονών στο σχολείο κάπου 400 άνδρες και έδιωξαν τις γυναίκες, λέγοντας να πάνε να φέρουν φαγητό για τους άνδρες τους.
Οι Ιταλοί στρατιώτες άρχισαν αμέσως να λεηλατούν και να καινέ τα σπίτια της Περαχώρας.
Οι γυναίκες δεν τα έχασαν καθόλου. Με τις εμπρηστικές σκόνες, που έριχναν οι Ιταλοί έπαιρναν αμέσως φωτιά τα πελώρια αιωνόβια σπίτια της Ζαγοράς, γεμάτα λάδια, φουντούκια, καρύδια, αλεύρι, χόρτα για τα ζώα.
Οι γυναίκες όλες μαζί, μόλις έβλεπαν ένα σπίτι να παίρνει φωτιά έτρεχαν και το έσβηναν ρίχνοντας φτυαριές, φτυαριές το χιόνι πάνω στις φλόγες. Οι Ιταλοί τις έσπρωχναν, τις χτυπούσαν, τις έδιωχναν. Εκείνες, σαν θεριά, με τα μαλλιά τους σφικτά δεμένα με τα μαντήλια τους, για να μην πάρουν φωτιά υπερασπιζότανε τα σπίτια τους και τα νοικοκυρά τους. Οι δασκάλισσες τον χωριού και πολλές άλλες γυναίκες έπεσαν στα πόδια του Ιταλού στρατηγού και τον παρακαλούσαν να λυπηθεί το ανεύθυνο χωριό. Έτσι ό ηρωισμός και η αυτοθυσία των γυναικών έσωσε τη Ζαγορά και μόνο 80 σπίτια της Περαχώρας κάηκαν. Οι άμοιρες γυναίκες της Ζαγοράς, είδαν όλα τα μουλάρια τού χωριού να κουβαλούν στο Βόλο σαν πλιάτσικο τα κιλίμια τους, τα προικιά τους και τα ωραία υφαντά των Ζαγοριανών σπιτιών, που τα είχαν κάνει γενεές γυναικών με κόπο και δουλειά ασταμάτητη.
Οι 400 άνδρες ωδηγήθηκαν στις φυλακές τού Βόλου. Οκτώ από αυτούς τουφεκίσθηκαν, οι άλλοι απολύθηκαν ύστερα από μήνες.
Στο διάστημα αυτό οι γυναίκες της Ζαγοράς εργάσθηκαν ηρωικά στα κτήματα, για να θρέψουν τα παιδιά και τους φυλακισμένους άνδρες τους. Πεζοπορούσαν ώρες, να πάνε στο Βόλο, κουβαλώντας ψωμί και τρόφιμα στους φυλακισμένους. Νύχτα μέρα δούλευαν οι γυναίκες μόνες στα κτήματα. Πολλές φορές οι άμοιρες σκελετωμένες γυναίκες έπεφταν λιπόθυμες απ' την πείνα, γιατί το λίγο ψωμί πού εξοικονομούσαν προσπαθούσαν να το κρύψουν για τα παιδιά τους και για τούς φυλακισμένους άνδρες τους. Αυτής περνούσαν με λίγα χόρτα, λίγα χαμοκέρασα και λίγα τρυφερά βλαστάρια φτέρης, που τα τηγάνιζαν, για να ξεγελάσουν την πείνα τους.
Ηρωικές γυναικείες μορφές! Διερωτώμαι αλήθεια: Γιατί τα γυναικεία σωματεία της Ελλάδας δεν ύψωσαν κάποιο μνημείο εις μνήμην της σκελετωμένης και πεινασμένης Ελληνίδας γυναίκας, πού γύριζε στην κατοχή σ' όλους τούς δρόμους της Ελλάδας, για να εξοικονομήσει κάτι για το σπιτικό της, για τα παιδιά της, για τον άντρα της;
Μετά το κάψιμο τις Ζαγοράς, το Ιταλικό στρατηγείο διέταξε ν' αδειάσει όλο το χωριό.
Και οι Ζαγοριανοί σκόρπισαν όπου μπόρεσαν στα γειτονικά χωριά, κουβαλώντας μαζύ τους τρόφιμα, ρούχα, και ότι άλλο μπορούσαν. [...]
--------------------------------
(*) Στην ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΚΑΙ ΛΑΟΓΡΑΦΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΤΩΝ ΘΕΣΣΑΛΩΝ της Αθήνας στα 1959 η δημοσιογράφος Καλλιόπη Πάντου έδωσε μια διάλεξη με θέμα« Γυναίκες της Θεσσαλίας και του Πηλίου».
Αυτή η διάλεξη (όπως κι άλλες) τυπώθηκε σε φυλλάδιο 41 σελίδων την ίδια χρονιά.
Είναι πράγματι μια εξαιρετική αναδρομή στη ζωή και την προσφορά των γυναικών του τόπου μας διαχρονικά. Η σχετική ιστορία με την Κατοχή στη Ζαγορά είναι τμήμα της ομιλίας. (Αντιγραφή σε μονοτονικό από τις σελ. 33-35)
----------------------------------
Φωτογραφία από το αρχείο ΔΗΚΙ Βόλου: Γυναίκες σε μνημόσυνο του ΕΑΜ.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)