"Και στραβός να είναι ο δρόμος σου, εσύ, ίσια να πηγαίνεις...", διδάσκει η ατημέλητη φύση.
Το στρίμωξα εκεί, όπως - όπως, τελευταία.
Πότε πρόλαβε και τίναξε νέο ισιάδι, δεν κατάλαβα!
Αν δεν μοιάσουν τα λουλούδια την κυρά τους, αλίμονο!
Μια τα φροντίζω, δυο τα αμελώ. Μια τα χαϊδεύω, δυο τα μαλώνω.
Το ίδιο κάνουν κι αυτά.
Μια μ' αγαπάνε, δυο μού βγάζουν τα μάτια., τρις φουντώνουν σαν παλαβά.
Ατίθασα. Έχουν μια ζούγκλα μέσα τους, όπως κι εγώ.
Το στρίμωξα εκεί, όπως - όπως, τελευταία.
Πότε πρόλαβε και τίναξε νέο ισιάδι, δεν κατάλαβα!
Αν δεν μοιάσουν τα λουλούδια την κυρά τους, αλίμονο!
Μια τα φροντίζω, δυο τα αμελώ. Μια τα χαϊδεύω, δυο τα μαλώνω.
Το ίδιο κάνουν κι αυτά.
Μια μ' αγαπάνε, δυο μού βγάζουν τα μάτια., τρις φουντώνουν σαν παλαβά.
Ατίθασα. Έχουν μια ζούγκλα μέσα τους, όπως κι εγώ.
2 σχόλια:
Ποιήτια μου εσυ!
Να τα χαιρεσαι.
Εμεις... κανα δυο γλαστρες εχουμε...
Αυτά και τ' άλλα, δεν μ' αφήνουν να προκόψω, Λαμπρινή! Υπομονή! Μπορεί να γίνουμε και ποιήτριες! Φιλιά, ξέρω τι χρωστάω, μα δε μ' αφήνουνε ν' Αγιάσω!
Δημοσίευση σχολίου