Δυο οι φορές...

... Αφιερωμένο στο χωριό μου, εξαιρετικά, με μεγάλη μου λύπη.

Δυο οι φορές που τ' αρνήθηκα. Μία στα 18 και μία στα 56. (Ίσως εξηγήσω κάποια άλλη στιγμή.)
...Εκείνο μ' αρνούνταν... ΕΞ' Απ' ΑΝΕΚΑΘΕΝ, συνήθησα.
Τελεία και το "άσμα":

Τί είν' η πατρίδα μας;

Μην είναι τα ψηλά βουνά ή μήπως, της θάλασσας τα κύματα;
Μην είναι τα κυκλάμινα που διαμαρτυρόμενα σιωπηλά, κατέφθασαν στην ακρογιαλιά, ντάλα καλοκαίρι;
Μην είναι... μια ή πολλές αρπαχτές, να γεμίσει η τσέπη μας;....

...Ποιον ρωτάω;
...Αν δεν έχεις μάθει να κοιτάς, πρώτα χαμηλά, αν δεν σέβεσαι το χώμα που πατάς ή πρωτοπάτησες... οι "ουρανοί" θα σε "προδώσουν". Είναι βέβαιο.
Μη γελιέσαι.

Πόσο να "σωπάσω;" Πώς;

Κάποιοι μού κλέβουν τα ηλιοσκαλοπάτια.
Δεν θα τους περάσει!
Δεν χαραμίζω τίποτα, απ' όσα "έχτισα" τίμια, με κόπο, δάκρυα κι ιδρώτα, μια ολόκληρη ζωή.
Το είπα, το έγραψα κι αλλού, το δηλώνω κι εδώ, στον "αέρα" μου...
Υπογραφή. (Διαλέξ'τε! Έχω πολλές, μα μία είμαι. Εκεί είναι η διαφορά, εκεί και ο... "πόλεμος".)

Η ανάρτηση ήταν στις 21/9/16, την προγραμμάτισα για λίγο αργότερα, δεν βγήκε, δεν πειράζει. Τα ρολόγια, έτσι κι αλλιώς... πια, τα έχω "γραμμένα".